W Australii czuję się jak w domu

Wysiadamy z samolotu, przechodzimy przez kontrolę paszportową, celną, narkotykową oraz kwarantannę i stajemy przed drzwiami wyjściowymi lotniska. Dwa kroki dzielą nas od australijskiego wiatru, promieni słońca i tego charakterystycznego zapachu, za którymi tęskniliśmy przez prawie 5 lat.

Pewnie masz takie swoje ukochane miejsce, do którego wracasz, zawsze gdy Ci jest źle. Czy to myślami, czy faktycznie jedziesz lub idziesz pod to „jedyne drzewo”, żeby „naładować baterie”, zrelaksować się, odpocząć od pędzącego świata. Dla mnie takim drzewem jest Outback w Australii. Zakochałem się w nim ładnych kilka lat temu, przespałem kilkaset nocy pod rozgwieżdżonym niebem, którego kolejne ujęcia są nie mniej barwne niż ulice podczas indyjskiego festiwalu Holi. Przejechałem też kilka tysięcy kilometrów po czymś, czego w standardach europejskich drogą nazwać nie można i dziś, gdy wróciłem do Australii, mogę powiedzieć, że towarzyszy mi właśnie to uczucie. Czuję, że wróciłem do domu.

Nie, to nie jest żadna tęsknota emigracyjna. Australia jest dobrym miejscem do życia, ale dla mnie jest dużo lepszym krajem do podróżowania, odpoczynku mentalnego i zbierania inspiracji na kolejne miesiące, a pewnie lata pracy w Polsce. Brzmi to pewnie paskudnie górnolotnie, ale nic na to nie poradzę. Tak właśnie mam…

Siedzę właśnie na krzesełku kempingowym oparty o kilkusetletnie drzewo, wychylam głowę do góry i widzę korony drzew tak bujne, jak włosy gościa z pokaźnym afro na głowie. W koronach drzewach buszują zielone papużki, a większe Kukabury, śpiewają jakby naśladowały głosy wydawane przez małpy. Nad tym polem ptasich harców jest bezkresny błękit. Niebo, które za kilka godzin rozbłyśnie tysiącem gwiazd zupełnie innych niż w Polsce czy w ogóle Europie. Mimo, że od dawna telewizji nie oglądam, to właśnie tutaj w Australii włączam jeden jedyny kanał – TV Sky. Migające na drodze mlecznej gwiazdy mienią się, jak światełka samochodów na obserwowanej z daleka autostradzie. Czy wspominałem już, że wokół skaczą kangury? No to skaczą!

Pamiętam jak dziś ten moment, gdy wypływaliśmy jachtem z Australii w stronę Indonezji. Dostałem w paszport pieczątkę „exit” i przyrzekłem sobie, że kiedyś tu wrócę. Długo na to z Alicją pracowaliśmy, bo nie ukrywajmy tego – Australia jest jednym z najdroższych krajów do podróżowania. Uparliśmy się jednak i wszystko było podporządkowane pod ten pomysł, aby jedną z kolejnych zim spędzić w rozgrzanej do czerwoności Australii. Udało się.

Nie, nie… spokojnie… nie będzie tutaj sakramentalnego: „Marzenia się spełniają”, bo chyba z tego wyrośliśmy. Bardziej pasowałoby do nas – wdrażamy kolejne etapy planu pt. nie wszystko jest podporządkowane pracy, biznesom i planom materialnym. Teraz jest czas na zasłużony odpoczynek, na bujanie się między kolejnymi parkami narodowymi Australii Zachodniej i Południowej, na niespieszne spisywanie myśli gdzieś na australijskiej plaży, które może ujrzą światło dzienne po powrocie do Polski, na fotografię, na timelapsy, na kolejne zdjęcia lotnicze, których robienie tutaj w Australii sprawia mi nieopisaną frajdę.

Dziś i przez kolejne kilkadziesiąt dni będę delektował się każdym dniem. Będę wdychał zapach buszu, chwytał w garść pomarańczową ziemię i przepuszczał ją przez palce, jakby była pełna okruszków złota. Będę jechał drogą, która wije się jak długa cyrkowa wstęga, wśród ogromnych połaci lasów, farm i pustyń. Czy ja już pisałem, że jestem szczęśliwy? Tak, jestem. Jesteśmy.