Wracamy na drogę

W Urumqi planowaliśmy zostać trzy dni. Haha, trochę się zasiedzieliśmy i w efekcie spędziliśmy tutaj trzy dni i trzy tygodnie! Koniec końców to najgorsze miejsce do życia na świecie (wg kilku rankingów) stało się dla nas dość przyjazne i zostawiamy tutaj sporo ludzi, których możemy nazwać co najmniej dobrymi znajomymi.

Urumqi to miasto, na samo wspomnienie którego, większość Chińczyków aż się wzdryga. Wielu z nich też dodaje – ale tam jest niebezpiecznie. My zwykle na te ich grymasy i ostrzeżenia kiwaliśmy posłusznie głowami i myśleliśmy sobie: „Ujgurzy, to ich tak bardzo nie lubicie”. My jednak Ujgurów po ostatniej wizycie w 2009 roku, bardzo polubiliśmy i do Urumqi przybyliśmy z wielką chęcią.

Cóż, stało się jak się stało. Trzech Ujgurów podpierniczyło nam rowery i przez pierwszy tydzień, jak widziałem tę nację na ulicy, to mi się nóż w kieszeni otwierał. Dobrze, że szybko miasta nie opuściliśmy, bo miałbym tylko złe wspomnienia, a tak kiblując tutaj przez ponad trzy tygodnie, przekonałem się do nich po raz drugi. Kradzieże i rozboje biorą się zwykle z ubóstwa i gorszej sytuacji społecznej i to ewidentnie w Urumqi widać. Kłopoty = Ujgur. Taki przykry stereotyp.

Nie wspominaliśmy Wam wcześniej, ale mieliśmy też drugie niemiłe zdarzenie na ulicy w Urumqi. Alicja w ostatniej chwili zorientowała się i poczuła, że ktoś grzebie jej w plecaku, gdy szła ulicą. Szybko podniosła larum, chłopak się wycofał, a gdy do niego podbiegłem nawet nie zareagował. Przeszedł na drugą stronę ulicy i próbował tym razem okraść Chinkę, której odpinał zamek w torebce. Krzyknąłem, ta się odwróciła i go odepchnęła. Wiecie co było w tym najśmieszniejsze – ze stoickim spokojem całe to zdarzenie obserwował policjant, też Ujgur.

Hmm… i co ja mam tutaj dodać? Policja w Chinach to temat rzeka. To, że udało nam się odzyskać jeden z rowerów i że złapani złodzieje pewnie zgniją w więzieniu, to tylko i wyłącznie efekt tego, że poszliśmy w swoich działaniach na maksa. Znaleźliśmy pomocnych Couchsurferów, którzy załatwili kontakty do telewizji i prasy, aby nagłośnić temat. Tego wszystkiego przestraszył się „urząd miejski” w Urumqi i skierowano sprawę do kryminalnej jednostki dochodzeniowej. Wyżej trafić nie mogliśmy, a że stała za naszymi plecami Ambasada RP z Pekinu, która dopytywała się o los swoich obywateli i słała noty do Urumqi, to sprawa zaczęła toczyć się coraz szybciej i w końcu ciufcia wjechała na właściwe tory.

Zanim jednak owa ciufcia się rozpędziła, minął tydzień i jeden z rowerów zniknął bezpowrotnie. Udało się odzyskać tylko mój rower, zapuszkować trzech złodziei i jednego pasera. Zniknęły też wszystkie używane rowery, które dzień po kradzieży oglądaliśmy na jednym z bazarów z używanymi rowerami. Podejrzewamy, że dla niektórych zrobiło się dość gorąco i swoje „biznesy rowerowe” musieli co najmniej zawiesić aż krzykliwe białasy z Polski z miasta wyjadą. Co mnie najbardziej wkurwia, to fakt, że te używane rowery wyglądały na zagraniczne, raczej takie, których w Chinach się kupić nie da. Tym większą więc mamy frajdę, że przeczyściliśmy trochę ten mętny ekosystem z kradzionymi rowerami.

Bariera językowa, zmęczenie fizyczne i psychiczne, oraz cholerna różnica kulturowa sprawiły, że po trzech tygodniach poddaliśmy się i kupiliśmy używany chiński rower, marki bliżej nieznanej i dziś wyjeżdżamy w stronę granicy z Kazachstanem. Zrobiliśmy zdecydowanie więcej, niż spodziewali się sami Chińczycy, którzy nam pomagali – niektórzy otwarcie przyznali po fakcie: „Nie wierzyłem, że uda się odzyskać choćby jeden rower”. Po raz kolejny jednak twierdzimy, że chcieć to móc i basta!

Z perspektywy czasu wiemy teraz jak się w podobnej sytuacji zachować – rozdmuchać temat w każdą możliwą stronę i postawić Chiny przed widmem problemu międzynarodowego. Tak, nie przesadzam. Tylko dlatego, że byliśmy obcokrajowcami, zaangażowaliśmy Ambasadę Polski i mieliśmy za sobą media, kilka osób z urzędu skierowało sprawę do natychmiastowego załatwienia i… uciszenia.

Nasza sprawa zaczęła się toczyć szybciej tylko dlatego, że to dobre imię Chin mogło ucierpieć. Pal sześć jakieś rowery, mafię rowerową, dwóch Polaków. Chiny nie mogą zostać wmieszane w żaden skandal, a do tego świadomie dążyliśmy. Wiem… śmiejecie się teraz pod nosem myśląc: „Kradzież rowerów to sprawa międzynarodowa?”. No właśnie tak, to się tutaj postrzega.

Fasada musi być nieskazitelnie czysta.

Śmiać nam się jednak chciało najbardziej, gdy prowadzący śledztwo policjant powiedział: „Niezależnie kim są złodzieje, czy to Chińczycy, Ujgurzy (uwaga, półoficjalnie nie są oni uznawani za Chińczyków) czy obcokrajowcy, musimy ich traktować zgodnie z prawem i nie możemy łamać praw człowieka.”  Uwierzcie mi, z trudem powstrzymaliśmy się przed głośnym parsknięciem.

Policję w Chinach mogę zaś określić leniuchami grzebiącymi sobie w nosie, dopóki ktoś na nich z góry nie ryknie i się nie spręża. Mają nowoczesny sprzęt, samochody, kamery uliczne na każdym skrzyżowaniu i mnóstwo ludzi, ale żeby wskrzesić w nich wolę pomocy, trzeba na nich ryknąć z góry albo użyć znajomości, co pewnie zadziałałoby jeszcze lepiej.

Dobra, koniec tych wywodów.  Wyjeżdżamy z Urumqi. Przyznać jednak trzeba, że przez te trzy tygodnie dowiedziałem się o Chinach więcej niż przez wszystkie poprzednie wizyty w tym kraju, mimo, że mało ich nie było.

W tym miejscu przede wszystkim podziękować musimy Couchsurferom z Urumqi, którzy pomagali nam tłumaczyć, chodzili z nami na policję, jeździli na bazar szukając naszych rowerów i wiele, wiele innych. Sporo osób twierdzi, że w CS chodzi tylko o darmowe spanie! Gówno prawda, CS to przede wszystkim zlepek wspaniałych ludzi, którzy pomagają sobie na całym świecie w imię jednej zasady: „Jesteś gościem w moim kraju, więc pomogę Ci jak tylko będę potrafił.” I niech tak zostanie na zawsze, a my już nie możemy się doczekać, aż wrócimy do Polski i otworzymy drzwi dla innych członków tej społeczności.

Wam, nasi przyjaciele, znajomi i nieznajomi, fani i niefajni też bardzo serdecznie dziękujemy. Bardzo dziękujemy za pakiety pozytywnie wibrującej energii. Dużo lepiej się czuliśmy, kiedy mimo tego, że byliśmy w kłopocie, wiedzieliśmy, że myśli o nas masa ludzi! Dzięki!