5 Milion Stars Hotel!

Zastanawiałem się długo, czy dobrym pomysłem jest podróż do Nowej Zelandii tuż po tym, jak się spędziło prawie trzy fantastyczne miesiące w Australii. W kraju, który ma w sobie wszystko, co jest mi do szczęścia potrzebne. Czy poprzeczka nie będzie za wysoko zawieszona?

Odbieramy samochód z wypożyczalni i pospiesznie opuszczamy przygnębiające Christchurch. Miasto, które do dziś nie podniosło się po demolującym trzęsieniu ziemi sprzed kilku lat. Jest nieruchome i zastygłe jak lawa. Wystarczy jednak wyjechać 20 kilometrów wgłąb wyspy, abyśmy wjechali do ogrodu pełnego kolorowych kwitów. Ogrodu zwanego inaczej Nową Zelandią.

Trochę stęsknieni za soczystą zielenią i ośnieżonymi szczytami, nasze pierwsze kroki w kraju Kiwi skierowaliśmy w stronę Mt. Cook oraz jezior Tekapo i Pukaki. Trasa z Christchurch wiodła jednak przez malownicze łąki i wzgórza. Droga wiła się jak wstęga. Lasy, pastwiska z pomekującymi owcami i turkusowe rzeki. Po pięknej, ale jednak surowej Australii, krajobrazy tutaj wręcz oszałamiają. Takie natężenie wrażeń przysparza nas o szybsze bicie serca. Ciężko to wszystko ogarnąć. Tyle wrażeń na raz, z każdej strony – krajobrazy, zapachy, kolory!

Australia była inna. Tam delektowaliśmy się jednym cudem i przez kolejne 1000 kilometrów czekaliśmy na następne. Zdążyliśmy wygłodnieć i znów wchodziliśmy w stan podniecenia pięknem, ale nigdy nie było tak, że napadało nas zewsząd. Ciężko do tego się przyzwyczaić.

Późnym popołudniem dojeżdżamy nad jezioro Tekapo. Naszym oczom ukazuje się morze turkusu. Nabieramy powietrza powoli, żeby się nie zachłysnąć kolejnym fantastycznym widokiem, ale za chwilę dostajemy drugą falą w tył głowy. To fala Chińczyków, którzy wysypują się z dwóch autobusów, które zjechały na ten sam parking co my. Nigdy ich tak wielu nie widziałem w jednym miejscu poza Chinami. Robimy kilka zdjęć i uciekamy w stronę kempingu nad Jeziorem Pukaki.

Tuż przed zjazdem z trasy wyłania się Góra Cooka. Majestatyczny, śnieżnobiały szczyt góruje nad okolicznymi szczytami. Tęskniłem za takimi górami. Australijskie góry są suche, wypalone słońcem, czasem skały mienią się czerwienią, pomarańczem, a krzewy lub trawa wyblakłą zielenią. Tutaj czuć, że góry żyją – jest śnieg, lód, a u podnóży lodowce! Co rusz pada też deszcz, którego w Australii jest jak na lekarstwo.

Wieczorem knujemy plan na dzień następny, tylko że co to za plan, jeśli realizując go nie założyliśmy, że na 50-kilometrowej trasie zatrzymamy się ze 20 razy, żeby zrobić zdjęcie! Taka jest Nowa Zelandia, tutaj nie da się jechać normalnie. Ciągle coś kusi i ściąga na pobocze lub punkt widokowy. A to widok z klifu, a to malownicza droga, a to lawendowe pola, które farmerzy udostępniają do obfotografowania zupełnie za darmo. W efekcie końcowym 50 kilometrów jedziemy pół dnia i jest już za późno, aby zrobić długi trekking do Mueller Hut, skąd prawie można dotknąć lodowiec.

Po zasięgnięciu języka w informacji turystycznej w sztucznie utworzonej wiosce Alpine Village (patronuje jej swoją twarzą nie kto inny niż Sir Edmund Hillary), wybieramy Hooker Valley i idziemy w stronę jęzora lodowcowego, które znajduje się u stóp Mt.Cook. Co rusz nad głowami przelatują nam helikoptery. Czasem dwa na raz, czasem trzy lub cztery. Przemiał jest niesamowity, ale zakładam, że widoki też powalają. Helikoptery lecą tuż obok szczytu, a w pewnym momencie przelatuje się w okolicy wierzchołka Góry Cooka na drugą stronę masywu. Niestety, taka przyjemność kosztuje od 500 dolarów nowozelandzkich za osobę. Są i droższe, kilka minut dłuższe loty. W ogóle nie pytajcie o ceny w Nowej Zelandii. Tutaj jest drożej niż w mega drogiej Australii.

Nasze aktywności muszą zamknąć się w trekkingach, które na szczęście kochamy. Hooker Track jest szalenie malowniczy, ale następnego dnia idziemy na Mueller Hut, czyli wspinamy się po 2200 schodach do góry, a potem jeszcze kolejne 1,5 godziny po osuwającym się zboczu pełnym żużlu i nie do końca stabilnych kamieni. Bardzo luźny grunt i trudny miejscami trekking na płaskowyż odpłaca nam wysiłek fantastycznymi widokami.

Nieprzyzwyczajeni do takich tras, bo Australia aż tak bardzo wymagająca nie jest, dostajemy mocno w kość i ledwo żywi siedzimy na górze przez ponad dwie godziny gapiąc się na lodowiec, na ścianę Góry Cooka i znów na lodowiec, który jest prawie na wyciągnięcie ręki. I to jest jedno z tych miejsc, których piękna nie odda żadne zdjęcia – tam się po prostu tego majestatu nie da uchwycić. Dziś to już rozumiem. Trzeba do Mueller Hut wspiąć się samemu, aby chłonąć nie tylko oczyma, ale też dźwięki łamiącego się lodowca, gwiżdżącego wiatru, który mrozi policzki lodowym wyziewem.

Wieczorem wracamy na kemping nad jeziorem i podziwiamy gwizdy. Całą Australię Alicja uczyła się robić nocne zdjęcia gwiazd i żadnego Wam nie pokazaliśmy. Dziś przyszedł ten dzień, aby powiedzieć dlaczego wolimy nasz namiot od nawet najlepszego 5-gwiazdkowego hotelu. My tych gwiazdek na biwaku tutaj na Antypodach po prostu mamy o wiele więcej – nie 5, a raczej 5 milionów!

Hell yeah! Pięknie tu! Pięknie ta Nowa Zelandia nas wita!