W Pamirze jest zimno. To znaczy ile?

Przed przyjazdem do Pamiru żywo sprawdzaliśmy prognozę pogody. Interesowały nas dwa największe miasta w regionie – Murghab i Khorog. Oba leżą jakby na dwóch przeciwległych biegunach. W tym pierwszym ciągle pochmurno i temperatury maksymalne w ciągu dnia to -3 do -7. Khorog, jak u Pana Boga za piecem – zawsze więcej niż 10 na plusie. Przewalamy się przez Przełęcz Akbaital, która pokryta jest śniegiem i wiatr świszcze. Nic, tylko zwiewać stąd chcemy, ale dokąd? Do Murghab? Z deszczu pod rynnę?

Doturlaliśmy się w południe do Murghab i oczom nie wierzyłem. Ciepło, słonecznie, zero chmur. Pomyślałem sobie – ech te prognozy pogody. Miało być w dzień poniżej zera, w nocy lepiej nie pytać, a tutaj miło i przyjemnie.

Poszliśmy wieczorem „na banię”. Nie, nie… nic z piciem tym razem. Bania to tutaj jakby łaźnia. W końcu po 10 dniach na rowerze mogliśmy się w końcu umyć, oprać i najnormalniej poczuć, że się żyje. Wyprane ciuchy przez noc w pokoju oczywiście nic nie wyschły. Następnego dnia rano znów piękna pogoda, znów na zewnątrz cieplej niż w domu, więc wywlekam to pranie na słońce. Po 2-3 godzinach idę sprawdzić i przód spodni na popiół wyschnięty, a tył na kamień zamarzł. Jak to możliwe, że zamarza, a tak ciepło w ciągu dnia?

Moje rozterki rozwiewa starszy Kirgiz mówiąc: dziś dość ciepło, tylko minus 5 stopni. 5 poniżej zera niedowierzam. Faktycznie, jak słońce zajdzie to momentalnie jakby lodowe bryły spadały z nieba.

Ludzie mówią, że -40, -50 zimą to tutaj standard, ale zaraz potem dodają: To jest suchy mróz, jego tak bardzo nie czuć. Mówią, że nawet można w spodniach bez kalesonów wyjść i da radę. Tego samego wyczynu mieszkańcy Khorogu nie powtórzą. „Gdyby tam u nich choć raz temperatura w dzień spadła do -40 to by wszyscy pozamarzali. Tam mokry mróz” – śmieje się kobieta z Murghab.

I tak oto w Pamirze nauczyliśmy się, że trzydzieści stopni mrozu równe minus trzydziestu stopniom innego mrozu nie jest.