Jak się stałem dużym chłopcem

Australijczycy mają dość specyficzne poczucie humoru. Już kilka razy zdarzyło się, że ktoś sobie chciał ze mną pożartować, ale nie złapałem klimatu. Podobnie jest z ksywkami, którymi lokalsi się obdarzają. Wierzcie lub nie, ale nie przystają do formatu. Posłuchajcie…

Osiem miesięcy wcześniej
Płynęliśmy jachtem z Timoru Wschodniego do Australii, gdy Chris (nasz skipper) w ramach wprowadzenia do australijskich zwyczajów, zaczął opowiadać nam o ksywkach. „Działa to tak” – wtajemnicza nas Chris. „W Australii nadajemy ksywki, które są  przeciwieństwem tego, jakim ktoś jest. Jak masz  bujną czuprynę, to nazwiemy cię „łysy”, a jak jesteś małomówny, to nazywać cię będziemy „gaduła”. Pomyślałem sobie, że to dość zabawne. Chyba spodoba mi się w Australii. Wygląda na to, że ludzie tam żyjący mają spore poczucie humoru i dużo dystansu do siebie.

– Chris, a jaką ksywkę Ty masz? – zapytałem po chwili zastanowienia. Chris wstał na równe nogi, a że mierzy  prawie dwa metry, to mocno musiałem zadrzeć głowę, aby utrzymać kontakt wzrokowy.

– Hehe, mnie zwykle nazywają shortie (krótki) i mają rację, nie? Tylko nie myśl sobie, że taką ksywkę to się dostaje od razu. Ludzie muszą Cię zaakceptować w grupie.

W warsztacie samochodowym
Ostatnio dość poważnie utknęliśmy w australijskiej mieścinie, którą spokojnie można nazwać dziurą zabitą dechami. Panuje tutaj iście outback’owy klimat i tacy są też ludzie, typowi Australijczycy mieszkający z dala od dużych miast. Jak zapytasz ich dlaczego tutaj mieszkają to dwie najczęstsze odpowiedzi to: „Mało ludzi, mało policji” albo „Nie lubię ludzi”. Generalnie ciekawe charaktery, których z progu nie pyta się o szczegóły ich życia prywatnego ;)

Fakt, popsuty samochód był początkowo sporym zmartwieniem, ale z czasem dostrzegliśmy zaletę. Nasze oczekiwanie na malutką cześć, która jechała do nas z Perth  prawie dwa tygodnie, dało nam niepowtarzalną okazję do wsiąknięcia w tamtejszy klimat. Miejscówkę mieliśmy nie byle jaką: barak z oknem (a raczej jego brakiem) na warsztat. Byliśmy więc w centrum najważniejszych wydarzeń w tej mieścinie – wiedzieliśmy o każdym zepsutym pojeździe w okolicy :)

Gdy wreszcie część dotarła, a nasz samochód wjechał do warsztatu, doktoryzował się nad nim właściciel garażu i dwóch jego kumpli, którzy od czasu do czasu przychodzili w odwiedziny.

Szef dłubie w aucie i rzuca coś spod nosa z typowym akcentem z outbacku, z którym do tej pory mam problem. Nawet nie podniosłem głowy, bo byłem pewien, że to do jednego z kumpli. Jeden się odezwał i pyta zdziwiony o co chodzi. Na co nasz gospodarz mówi: „Nie do Ciebie to było. Do dużego chłopca”.

Gdy usłyszałem słowo-klucz już wiedziałem, że to ja („big fellow”) mam przynieść piwo z lodówki. Dostałem ksywkę i idąc z warsztatu do lodówki uśmiechałem się pod nosem wspominając moment, jak prawie dwumetrowy Chris stanął przede mną i powiedział, że jest „krótki”.

Słowo wyjaśnienia dla nieznajomych.
Kto spotkał się ze mną, wie że moje gabaryty, no cóż… może, jednak nie mówmy o nich. Będąc na jakiejś przełęczy w górach przy silnym wietrze, muszę się mieć poważnie na baczności, żeby mnie nie zwiało :) Australijczycy postanowili mnie trochę dowartościować ;)