Strefa komfortu

Gdy wróciliśmy na kilka miesięcy pod koniec zeszłego roku, nawet do nich nie zaglądneliśmy. Teraz przez ponad półtora miesiąca obchodziliśmy je szerokim łukiem, tłumacząc się trochę przed samym sobą: „Przecież i tak nie mamy mebli, więc co z tym zrobić?” Jak już kilka mebli się pojawiło, to znów zaczęliśmy szukać wymówki: „Przecież tyle bieżącej, niecierpiącej zwłoki pracy mamy.” Kartony cierpliwie czekały, aż do dziś.

Przez te cztery lata w drodze, nauczyliśmy się „nie potrzebować” wielu rzeczy. Stało się tak  trochę z wyboru, a bardziej pewnie z braku innej możliwości. Całe wygodne życie spakowaliśmy w kartony, a tylko niezbędne do przetrwania przedmioty zabraliśmy ze sobą do plecaka. Oj, jak dziś pamiętam pierwsze tygodnie naszej podróży – dwa ćwierkające wesoło ptaszki, nagle opuszczają swoje ciepłe, otulone piórami  gniazdko i fruną przed siebie, przez Azję w stronę Australii. Po pierwszych kilku miesiącach, mija podróżnicza adrenalina, podróż staje się życiem w podróży.

Biwakując, jeżdżąc stopem, czasem przychodzą trudne chwile. Wtedy zazwyczaj wracamy myślami do naszego komfortowego gniazdka i rozmyślamy o smaku krakowskiej zapiekanki z „Okrąglaka” na Kazimierzu. Nagle brakuje nam ulubionego kubka do porannej kawy. Baa! Nawet nie ma porannej kawy! Nie ma fotela i wygodnego, dużego monitora do pracy, tylko ten mały pierdziłek – netbook, który ciągle muli, zawiesza się i nic na nim porządnie nie można zrobić, bo tylko trzeba przewijać ekran w górę i w dół, żeby coś przeczytać. Ale chwila! Czy ja w podróży życia zacząłem tęsknić za pracą? Przecież to właśnie ona, a dokładniej jej nadmiar, była jednym z powodów, dla których zdecydowaliśmy się wyjechać na dłużej.

Po raz kolejny, jak to w życiu bywa, punkt widzenia zmienia się w zależności od punktu siedzenia. Nasz mocno doświadczony przez życie znajomy z Australii, który dawał nam pierwsze żeglarskie szlify, powiedział tak: „Zielona trawa jest zawsze po drugiej stronie drogi”. Czy można się z nim nie zgodzić? Czy zdarzyło Ci się choć raz czuć, że Twoje życie jest idealne i nie potrzebujesz kompletnie żadnych zmian? Czy stabilizacja życiowa jest utopią?

Pomimo faktu, że ludzką cechą jest dążyć do tego, czego nie mamy, warto wiedzieć, co w życiu jest dla nas najważniejsze i stawiać sobie cele. My swój zrealizowaliśmy. Odpoczęliśmy od pracy do tego stopnia, że faktycznie zaczęliśmy tęsknić za uczuciem „tworzenia czegoś”. Tomek, nasz przyjaciel, który też podróżował przez cztery lata wczoraj na spotkaniu w Warszawie tak powiedział: „Mózg ma ograniczoną chłonność. W końcu przychodzi taki moment, że musimy z siebie wyrzucić te wszystkie obserwacje i coś z nimi zrobić”. Nie mógł tego lepiej ująć, bo ile można podróżować i obserwować ten świat, albo dosadniej to ujmując, konsumować go?

Dziś wieczorem zaczęliśmy się zastanawiać nad regałem na książki, mapy, albumy – sami wiecie, biblioteczka podróżnika. Najpierw stwierdziłem, że zawsze chciałem mieć „w pokoju biurowym” taki regał na całą ścianę. Jednak po chwili uderzyła mnie myśl – a jak będziemy chcieli się przeprowadzić, to będę to wszystko demontował i zabierał ze sobą? Trzy sekundy i rozsądek znów przejmuje kontrolę dodając swoje pięć groszy: – Nie, nie. Przecież po to wracaliście do Polski, żeby sobie zbudować bazę, uwić to gniazdko i znów móc wyjechać i mieć do czego wrócić, prawda? No postawcie ten regał z książkami i dwa fotele obok. Niech będzie i stolik do kawy, czyli wszystko za czym będziecie mogli znowu tęsknić, gdy zaczniecie się tułać po Australii, Afryce czy Ameryce.

Postawiliśmy. Mamy bazę. Możemy zarzucić kotwicę, ale dziś jednak wiem też na pewno, że stabilne życie jest pozorne. Tak, ważne jest miejsce, które zapewnia nam bezpieczeństwo i do którego wracamy, jednak zawsze może wydarzyć się coś, czego przewidzieć nie mogliśmy lub nie umieliśmy.

Mówi się, że świat należy do odważnych. Ja zaś uważam, że świat należy do tych, którzy potrafią wyjść poza strefę swojego komfortu. Dopiero to daje nam możliwość doświadczenia czegoś nowego, nieznanego, innego…