Czy istnieją idealne buty podróżnicze?

Jednym z większych problemów z jakimi borykaliśmy się w podróży było obuwie. W tropikach problem rozwiązaliśmy po prostu zwykłymi japonkami, jednak gdy byliśmy w klimacie chłodniejszym, robiliśmy trekkingi w górach Karakorum lub jechaliśmy rowerami przez Pamir, to z obuwiem mieliśmy problem. Zwykle musieliśmy szukać kompromisu między jakością (wodoodpornością), a wagą. Wczoraj trafiliśmy na niezły trop.

Jesteśmy już w domu, nadrabiamy zaległości i ogarniamy sprawy bieżące. Nagle dostajemy maila z pytaniem, czy nie chcielibyśmy wziąć udział w kampanii, znanej firmy, która przygotowała idealny produkt dla ludzi aktywnych – nieprzemakalne i lekkie (!!!) buty, w których noga oddycha. Słowo „kampania” – zjeżyły mi się włosy. Słowo: „idealne” jeszcze bardziej, ale ciekawość była większa niż brak czasu, więc powiedzieliśmy „tak”, kładąc jednak nacisk na niezależność i możliwość opublikowania prawdziwych odczuć. Tutaj było trochę negocjacji, bo firma ma bardzo dobry wizerunek i jakiś bloger przecież nie powinien pisać „o nas źle”. My na to, że albo piszemy to co myślimy, albo tematu nie było. Wypracowaliśmy kompromis.

W zeszłym tygodniu przyszła paczka, którą z ciekawością rozpakowaliśmy i buty włożyliśmy na nogi. Leżały idealnie, nic nie uwierało, ale chodzenie po domu, czy sklepie to jedno, a wyjście w teren to drugie. No i co z tą wodoodpornością??!! Niestety plany swoje, a pogoda swoje. Dopiero wczoraj wyszło w końcu słońce, w duszy zagrało, idziemy w góry. Sprawdzimy te śliczne, kolorowe buciki. Jakaś taka moja natura, że czepiam się szczegółów i chciałbym móc zacząć od: „Ej, ej! Ale to nie działa!” No i tutaj mam pewien problem, bo generalnie nie wiem do czego się przyczepić. Jedyne co przychodzi mi na myśl, to kolor sznurówek – nie każdy musi przecież lubić jaskrawe. Już pomijam aspekt praktyczny, że się szybko ubrudzą, ale są ludzie, którzy po prostu lubią mieć sznurówki w kolorze czarnym – ja do nich należę. Niestety dla mnie, stety dla butów, producent przewidział i tę ewentualność  – przechytrzył mnie, umieszczając w pudełku drugie sznurówki w kolorze czarnym. Lipa, nie mogę utyskiwać. (Zostaje jeszcze kwestia udowodnienia, że przemakają!)

Wychodzimy z domu. Bierzemy aparat i kamerę, bo mamy się z butami obfotografować, pokazać je „w boju”. Pogoda jest wręcz idealna – złota polska jesień w pełnej krasie. Na ścieżce przez las sporo liści, więc troszkę ślisko – idealne warunki do sprawdzenia przyczepności.

Drugi raz buty górą. Noga nie ujeżdża, trzyma się terenu i radzi sobie ze śliską trawą na stromym zboczu. Podejścia sprawiają, że musimy włączyć „bieg terenowy”, co zwykle praktykujemy w wysokich butach powyżej kostki, z dobrym bieżnikiem. Tutaj tak naprawdę po raz pierwszy Biom Terrain mnie zaskakują – noga nie ujeżdża ani razu, idzie się naprawdę płynnie. Kończy się łąka i wchodzimy do lasu. Spokoju nie daje mi ta przyczepność, ale fakt – skupiam się na tym, że idę w butach testowanych, więc prawie każdy krok stawiam z rozmysłem. Nie ma więc miejsca na ujechanie nogi na luźnym kamieniu, czy patyku. Tutaj przede wszystkim chcę zwrócić uwagę na bardzo solidną budowę nosków buta oraz jego tyłu – w obu przypadkach skóra jest chroniona gumowymi elementami, które ładnie komponują się z linią buta. No naprawdę o wszystkim pomyśleli!

Każdy but ma dwa newralgiczne miejsca – okolice języka, który lubi się przesuwać lub zawijać oraz okolice kostki, które czasem są za luźne, innym razem zaś uciskają. Pierwsza kwestia jest rozwiązana na zasadzie specjalnego, elastycznego ściągacza, który utrzymuje język w nieruchomym położeniu. Mam wrażenie, że druga funkcja „ściągacza” wyjdzie przy zanurzaniu butów w wodzie powyżej poziomu języka, bo inaczej nie wyobrażam sobie, aby miały być te buty wodoodporne.

Kwestia obcierania lub „nie docisku” kostki rozwiązana została przez specjalny mechanizm  wszyty z boku buta. Sprawia on, że ten dostosowuje się do kształtu nogi i nie czujemy dyskomfortu. Po raz pierwszy zaczynam żałować, że nasza podróż dookoła świata jest już przeszłością. Te buty ważą tylko nieco ponad pół kilo, a wydają się spełniać nasze niespełnione do tej pory potrzeby. Ecco, dlaczego nie napisaliście do nas cztery lata temu?

Dobra, wróćmy do butów. Zdarza się nieraz, że zanim wyruszymy w góry, musimy podjechać samochodem lub autobusem, w których zwykle jest ciepło, a na pewno cieplej niż w terenie. Wtedy zwykle noga się poci, czujemy dyskomfort i skarpety jeszcze przed wyjściem są wilgotne, bo noga jest przegrzana. Przesiedziałem w domu ponad dwie godziny mając buty na nogach i stwierdzam, że Gore-Tex działa – but oddycha i wypuszcza nadmiar ciepła. Zostaje jeszcze do sprawdzenia kwestia nadmiaru wilgoci, ale wczorajsze wyjście było zbyt krótkie, aby to sprawdzić. Trzeba by iść na sąsiednią Babią Górę, żeby to faktycznie zweryfikować – obiecuję dopisać tę uwagę w najbliższej przyszłości. Dobra, skoro Gore-Tex działa w jedną stronę, to może warto w końcu wrócić do domu i poddać te buty prawdziwemu testowi i przekonać się czy są one rzeczywiście wodoodporne?

Do testu dostaliśmy specjalny basenik, w którym mamy się taplać. Najchętniej sprawdziłbym te buty wchodząc w nich do pobliskiego potoku, ale wtedy istniałoby ryzyko, że jak się wyrżnę, to zatopię przy okazji kamerę. Testujemy więc buty na podwórku. Konewką do podlewania kwiatów nalewamy wody do basenika i wskakujemy do wody. Aż mi serce zaczyna szybciej bić, bo naprawdę chciałbym aby ten but wytrzymał próbę i abym sam dla siebie mógł stwierdzić, że to jest idealny but. Żeby uwiarygodnić test, robimy dwie próby:

1. But jest zanurzony w wodzie troszkę poniżej poziomu języka, aby sprawdzić nieprzepuszczalność szwów i klejeń.
2. Dolewamy wody tak, aby przelała się powyżej języka. Czekamy kilka minut i sprawdzamy stan skarpety, wkładki oraz samych butów w środku.

Reasumując. Butów trekkingowych różnych firm mieliśmy już co najmniej kilka rodzajów. Po kilku próbach w końcu znalazłem swoje buty, których nazwy tutaj wymienić nie mogę (sami wiecie dlaczego, umowa). Jednak ich największą wadą jest ciężar. Jeden but ważył 1kg. Dwa buty to 2kg, a to zdecydowanie za dużo na wyjazd z plecakiem i dlatego też po trekingach w pakistańskim Karakorum momentalnie odesłałem je do Polski. Nie samymi trekkingami człowiek w podróży żyje, a dodatkowe dwa kilogramy w plecaku, to zbyt duży luksus. Wczoraj pojawiły się na horyzoncie Ecco Biom Terrain, które ważą dwa razy mniej i są godne rozważenia przez każdego kto ceni komfort stopy połączony z oddychającym Gore-Texem, świetną przyczepnością w terenie, nieprzemakalnością oraz stosunkowo niską wagą.