Prędkość światła

Mijają właśnie dwa tygodnie od przyjazdu do domu, a ja mam wrażenie jakby minęło co najmniej kilkanaście. Nagle, w krótkim odstepie czasu wydarzyło się tak wiele, że nawet nie mieliśmy chwili, aby usiąść na spokojnie i zastanowić się nad tym powrotem. Z naszego spokojnego, podróżniczego trybu wskoczyliśmy w zaplanowany co do godziny grafik, który na szczęście jakoś udało nam się ogarnąć i z którego w przyszłym roku ma się wykluć coś ciekawego. A co?

Dziś pierwszy dzień, w którym mogę powiedzieć, że nie zrobiłem kompletnie niczego poza tym, że się wyspałem… Zapytacie, co takiego mamy do roboty, skoro pracy nie mamy. No tak, pracy faktycznie nie mamy i etatu nie szukamy, bo nasze głowy są tak przeryte przez wolność, niezależność i samodecydowanie o własnym jutrze, że chyba ktoś musiałby nas jakimiś ciężkimi milionami przekupywać.

Po pierwsze, absorbują nas spotkania ze znajomymi i nieznajomymi. Ludzi, których znaliśmy tylko wirtualnie, głownie przez bloga lub Facebooka i z którymi wymienialiśmy się mailami przez rok, dwa, a czasem i dłużej, jest tak wielu, że całą Polskę trzeba by objechać, aby poznać się, porozmawiać, wymienić spostrzeżeniami. Proces ten ciągle trwa…

Przetarabaniliśmy się przez Polskę z samego południa na samą północ: góry => Kraków => Warszawa => Toruń => Gdańsk (Sopot) => znowu Warszawa => znowu Kraków*. Mnóstwo rzeczy nawet nie na dziś, ale na wczoraj. Nagle życie nasze przyspieszyło do prędkości światła, a tematy, które czekały spokojnie aż wrócimy i damy się złapać w maszynę pędzącego życia, w końcu nas dopadły. Nie, nie narzekamy! To jest super uczucie, bo te kwestie mogą i w większości przypadków na pewno (tu programujemy przyszłość!) sprawią, że przyszły rok nie będzie nudny. Oj nie będzie!

Robimy swoje i dalej obchodzimy te zakurzone, zszarzałe kartony, które czekają rozpakowania. Czekały cztery lata, mogą poczekać jeszcze kilka tygodni. Swoją drogą to ciekawe, że jedyne co z nich wyciągnęliśmy to buty, kubek do kawy i płyty z muzyką. Reszta rzeczy jakaś niepotrzebna, czy co? Może przejrzymy to i porozdajemy osobom bardziej potrzebującym…

Po drugie, uruchamiamy maszynę tworzenia… Tworzenia bardzo nam brakowało, gdyż przez te cztery lata głównie świat obserwowaliśmy, konsumowaliśmy go organoleptycznie. W ruch poszedł dyktafon, który przestawiamy z opcji nagrywaj na opcję odtwarzaj. Zaczynamy wdrażać na początku dwa, trzy pomysły – nagrane gdzieś w Chinach, Australii czy Tajlandii. W tle słychać chiński motorek i muzykę, która dobiega z zamontowanych obowiązkowo głośników. Słychać też gwar tajskiej garkuchnii, a wyobraźnia dodaje do tego smaki i zapachy (no, nie będzie z tego tylko szybkiej wizyty w toalecie! Taki plus z dyktafonu.) Nagranych mamy kilka godzin pomysłów na to co robić, zmieniać, co stworzyć tutaj w Polsce i od czego zacząć. Tak, to właśnie dlatego nie wiemy w co ręce włożyć! Cholernie nas to cieszy, bo…

…wiele razy słyszeliśmy historie ludzi, którzy wyjeżdżali w podróż przed siebie, bez planów, uciekając z Polski przed czymś/kimś lub bez powodu. Po kilku, kilkunastu lub kilkudziesięciu miesiącach w podróży nagle nie mieli żadnej kotwicy. Byli sami ze sobą. My wyjeżdżaliśmy, aby złapać dystans do świata, odświeżyć umysł, spojrzeć na Polskę z innej perspektywy, zresetować się, zainspirować i posłuchać ludzkich historii wszędzie tam, gdzie było to tylko możliwe i… zacząć w Polsce od zera.

Jeżdżenie dla samego jeżdżenia znudziło nam się po około dziesięciu miesiącach i po raz pierwszy, w Tajlandii faktycznie zaczęliśmy się zastanawiać, czego w tej podróży szukamy. Gdy z głów odeszła podróżnicza endorfina i euforia spowodowana zagarnianym łapczywie światem, nagle ten piękny, kolorowy, egzotyczny świat poszarzał i zamiast robić kolejne kolorowe zdjęcia, zaczęliśmy się faktycznie przyglądać z zaciekawieniem życiu tam na miejscu. Wtedy też kupiliśmy dyktafon, który wg mnie cenniejszy jest niż te wszystkie gigabajty zdjęć i filmów. To na nim zapisana jest esencja ze świata, który udało nam się poznać i będziemy chcieli jego najlepsze smaki zaimplementować tutaj, w Polsce, co by żyło nam się lepiej i w milszej atmosferze. No i może, aby zimą choć trochę więcej słonecznych dni były…

Stay tuned!

PS: Esencją ową w formie opowiadań też będziemy się chcieli z Wami dzielić. Spotkania i opowiadanie o świecie, który zobaczyliśmy sprawiają nam sporo frajdy i już dziś zapraszamy do naszego małego kalendarzyka spotkań, gdzie znajdziecie szczegóły dotyczące miejsc, w których się pojawimy.

* Swoją drogą to ciekawe jak szybko po powrocie słowo „daleko” znów nabrało dawnego znaczenia choćby w odniesieniu do trasy Kraków – Warszawa, a w Australii np. ta sama odległość to jakby wyjść do sklepu po chipsy.