Najdziwniejszy nocleg w podróży

Pewnie każdy z nas, zapytany o najdziwniejszy nocleg w podróży mógłby znaleźć ten swój, jedyny, niezapomniany! Ktoś wymieniłby miejsce straszne, ktoś inny oryginalne, a jeszcze inni niespodziewane zaproszenie do domu. A co z tymi noclegami, których nie da się zmieścić w żadnych granicach zdrowego rozsądku?

To był początek naszej rowerowej podróży z Tajlandii do Polski. Pierwszy tydzień podróży. Tropikalne słońce katowało nas jak tych beduinów przemierzających pustynię. Gdy tylko słońce chowało się za gęstym lasem tropikalnym i robiło się ciut chłodniej, marzyliśmy tylko o dwóch rzeczach – zaspokojeniu swojego pragnienia oraz spokojnym śnie…

Już pewnie domyślasz się, że historia, którą za chwilę przeczytasz będzie conajmniej dziwna. Tak, ale zaskoczenie przyjdzie z najmniej oczekiwanej strony :)

Słońce w tropikalnej Tajlandii wstaje i zachodzi bardzo szybko. Nie ma tych długich cieni i leniwych zachodów słońca jak w Polsce, tylko pyk – światło wyłączone. Nauczeni kilkoma wcześniejszymi „nagłymi zaskoczeniami”, trochę się wycwaniliśmy i znajdziemy sobie nocleg zupełnie za darmo i wcale nie w namiocie, jak poprzedniej nocy. Namiot o tyle się w Tajlandii nie sprawdzał, że było wściekle duszno i musieliśmy spać z głowami na zewnątrz, czyli w sumie, co to za spanie jedną nogą w namiocie?

Podjechaliśmy pod klasztor i oparliśmy rowery pod murem. Wszedłem do środka i wypatrywałem jakiejś osoby w charakterystycznym pomarańczowym stroju. Skanowałem teren pełen drzew i różnych zabudowań moim wewnętrznym skanerem na podpomarańcz ;-) i w końcu się udało. Gdy złapałem kontakt wzrokowy, nawet nie zdążyłem wydusić z siebie jednego słowa, a uśmiechnięty mnich w pomarańczowej szacie, już trzymał koło swojej przechylonej na bok głowy, dwie charakterystycznie złożone dłonie. Spać – to bardzo międzynarodowy gest. Kiwnąłem głową, a mnich machnął na mnie ręką. Ruszyliśmy w stronę niskich zabudowań. Po kilkudziesięciu krokach, szło za nami dziesięć psów.

– Będziemy się czuć tutaj bezpiecznie – pomyślałem spoglądając na obwąchujące moje klapki kudłate mordki.

Mnich zaprowadził mnie do czegoś co nazwałbym altanką. Był daszek, pokryty łuszczącą się farbą stolik, a wzdłuż niego dwie rozgrzane metalowe ławki bez oparć. Wymieniliśmy uśmiechy, mnich poklepał mnie po plecach i trzymając jedną rękę zakrzywioną nad głową, drugą wskazywał prysznic/toaletę – tak się domyśliłem. Wróciłem po Alicję.

Gdy już zjedliśmy kolację, która składała się głównie z soczystych i słodkich jak miód ananasów, zaczęliśmy się zastanawiać, co robimy ze spaniem. Żadne z nas nie chciało powtórzyć poprzedniej nocy przypominającej czas spędzony w rozgrzanej tureckiej łaźni, więc ochoczo stwierdziliśmy, że tym razem mając daszek nad głową prześpimy się na wolnym powietrzu.  I to, jak się pewnie domyślasz, była jedna z najgorszych decyzji strategicznych, które podjęliśmy w tej podróży.

Wykąpani w czymś co można nazwać prysznicem, zaczęliśmy się mościć do snu. Alicja na karimacie rozłożonej na betonowej wylewce, a ja też na karimacie, ale rozłożonej na ławce, która już nie była nagrzana. Tak sobie to wymyśliłem, że ławka zapewni mi przewiew powietrza od dołu i tym samym uchroni przed spotkaniem z jakimś tropikalnym wężem, który z nudów mógłby się tutaj zaplątać. Nawet jakby przypełzł, to Alicja swoim krzykiem by mnie obudziła, więc mogłem spać z wyłączonym wewnętrznym bezpiecznik*. Nikt z nas tylko nie zdawał sobie sprawy, że tej nocy, nie zmrużymy nawet oka….

Mnisi przestali się krzątać dość szybko, bo około 20:00. Światła pogasły, a my powoli zaczęliśmy oddawać się w objęcia Morfeusza. Nie minęło piętnaście minut i zaczął szczekać pierwszy pies. Psów było w końcowym rozrachunku pewnie ze dwadzieścia, więc zaraz za pierwszym zaczął podszczekiwać drugi i trzeci. W tym samym czasie czwarty zerwał się na równe nogi, budząc piątego, który przestraszył się tego, że ten czwarty się zerwał, więc piąty też się zerwał. Oba nawzajem na siebie zaczęły szczekać tym samym przenikliwym tonem! Po chwili z przeciwległego rogu posesji klasztornej zaczęły odzywać się kolejne psy – szósty i siódmy. W tym samym czasie już ten pierwszy przestał szczekać, ale za płotem też były psy, które dołączyły ochoczo szczekaniem do mnisich psów. Szaleństwo!

Zaczęliśmy w końcu te psy uciszać, robić „pst” i mówić „cicho”! Wiesz jaka była reakcja? Oczywiście odwrotna od zamierzonej – „pst” przestraszył się pierwszy pies, który już się po pierwszej arii uspokoił, a zaczął wtórować mu drugi. Wymieniśmy spojrzenia i równocześnie powiedzieliśmy to samo zdanie: „W końcu muszą się znudzić i zasną!” Nic bardziej mylnego – powiedziałby Radek Kotarski i miałby rację.

To poszczekiwanie trwało do drugiej w nocy. Gdy już ucichły, któryś z mnichów poszedł za potrzebą i zaczęła się druga część arii, która trwała kolejne dwie godziny. Nic nie byliśmy w stanie z tym zrobić. Ani się przenieść gdzieś indziej, ani uciszyć psy, ani zmrużyć oka. Psy wyły na zminę – raz jedne, raz drugie. Zacząłem się zastanawiać, jak bardzo one będą też niewyspane następnego dnia, ale w tym samym momencie zrozumiałem, dlaczego psy w Tajlandii ciągle śpią w ciągu dnia!?! Bo w nocy nie śpią! Takie to proste! My zaś około 5 rano zaczęliśmy się stamtąd zwijać. Nie było sensu dalej leżeć i popadać w jeszcze większą frustrację. Zebraliśmy się szybko i zaczęliśmy jechać, aby jak najprędzej o tym koszmarnym noclegu zapomnieć.

Widoki wokół były śliczne, ale byliśmy tak zmęczeni, że koło 10 po prostu oboje odpadliśmy na bite cztery godziny. W Tajlandii super jest to, że przy drogach są takie a la przystanki, w których można sobie odpocząć i schronić się przed słońcem. Wykorzystywaliśmy je ile się tylko dało i wszystkim rowerzystom to polecamy!

Pewnie zastanawiasz się teraz, czy dziś miło wspominamy to zdarzenie? Oczywiście! Z perspektywy czasu, śmieję się sam z siebie pisząc ten tekst, ale pewnie rozumiesz, że tamtej nocy do śmiechu nam nie było. Na pewno też i tobie przytrafił się jakiś dziwny nocleg? To są takie dziwne chwile, które przeklina się na miejscu, a z czasem wspomina się z uśmiechem.

*wewnętrzny bezpiecznik – można to nazwać intuicją, ale bardziej jest to taki stan umysłu w podróży, który ciągle analizuje i przewiduje możliwe zdarzenia. Prawie całkowicie wyłącza mi się to w Polsce, ale gdy tylko ruszam w drogę, to ten od razu się pojawia. No nie wiem, jak to inaczej opisać :)