Byłam świadkiem końca ery koczowników

Kiedy długo przebywam w krajach, których języka nie znam, nie zwracam uwagi na docierające z każdego kąta informacje. Nie rozumiem o czym mówi gadająca głowa w indonezyjskiej telewizji, nie wiem o czym ludzie dyskutują w chińskim pociągu, nie mam pojęcia co w tajskiej knajpie przy śniadaniu żywo komentują siedzący obok miejscowi. Informacje nie docierają do mnie, bo nie rozumiem języka. Proste. Nie wiedziałam jaki to komfort dla umysłu dopóki nie wróciłam do Polski…

Kiedy długo przebywam w krajach, których języka nie znam, nie zwracam uwagi na docierające z każdego kąta informacje. Nie rozumiem o czym mówi gadająca głowa w indonezyjskiej telewizji, nie wiem o czym ludzie dyskutują w chińskim pociągu, nie mam pojęcia co w tajskiej knajpie przy śniadaniu żywo komentują siedzący obok miejscowi. Informacje nie docierają do mnie, bo nie rozumiem języka. Proste. Nie wiedziałam jaki to komfort dla umysłu dopóki nie wróciłam do Polski.

Pośród natłoku docierających do mojego ucha informacji ciężko wychwycić coś wartościowego. Nie oglądam telewizji, nie słucham radia, pobieżnie przeglądam gazety i nie wdaję się w dyskusje o polityce. Dlatego będąc teraz w Polsce często uciekam w czytanie książek i to najczęściej o krajach, które już odwiedziliśmy. Nie ukrywam, że najchętniej sięgam po książki o Australii i o Aborygenach.

Dość niespodziewanie w moje ręce trafiła książka „Ostatni koczownicy”, którą napisał Australijczyk W.J. Peasley. Już tytuł sugeruje, że rzecz jest o Aborygenach, których życie i zwyczaje tak bardzo mnie interesują. Z wielką radością zabrałam się do czytania.

W książce opisano prawdziwe zdarzenia, które miały miejsce w latach 70-tych ubiegłego stulecia. To poruszająca historia pary Aborygenów z plemienia Mandildjara, którzy byli ostatnimi koczownikami na terenie Pustyni Gibsona. Jako młodzi ludzie Warri i Yatungka złamali prawo plemienne wg którego nie powinni tworzyć związku. W obawie przed karą uciekli więc od swojego plemienia.

Podczas gdy grupy Aborygenów zaczęły opuszczać trudne do życia tereny pustynne i osiedlali się w specjalnie stworzonych rezerwatach, Warri i Yatungka zdecydowali się na samotne życie daleko od cywilizacji „białych”. Prowadzili koczowniczy tryb życia prawie do końca swych dni.

„Ostatni koczownicy” jest relacją autora W.J. Peasley’a, który odbył podróż na Pustynię Gibsona w 1976, gdy Australię nawiedziła susza stulecia. Jego zadaniem było odnalezienie aborygeńskiej pary, aby uratować ich przed  śmiercią z pragnienia i braku pożywienia. W tych poszukiwaniach nieocenionej pomocy udzielił mu  dawny przyjaciel Warri’ego – Mudjon.

Książka jest kopalnią wiedzy o ciężkim życiu w australijskim outback’u. Wiele też można się dowiedzieć o aborygeńskich zwyczajach i tradycjach, którym często towarzyszą tajemnice, niedopowiedzenia… Sporo tu  szczegółowych opisów pustynnego krajobrazu, dzięki którym można łatwiej sobie wyobrazić miejsca, w których rozgrywa się akcja. Zdarzają się akcenty humorystyczne tak typowe dla australijskich aborygenów.
Mimo, że początek książki może wydawać się nieco nużący, jeśli kogoś nie interesują osiągnięcia Europejczyków w wytyczaniu tras po australijskim interiorze, to już sama relacja z podróży Peasley’a jest fascynująca i wciąga momentalnie. Natychmiast można poczuć się uczestnikiem tej wyprawy, albo co najmniej jej świadkiem.

Autor do końca nie jest pewien czy sprowadzenie pary Aborygenów do rezerwatu jest dobrym pomysłem, nawet w obliczu tego, że zostawienie ich na pustyni byłoby skazaniem ich na pewną śmierć. Stwierdza też, że wraz z odejściem Warri i Yatungka – ostatnich koczowników, zamyka się pewien rozdział historii, kończy się pewna era. Faktycznie, czytając tę poruszającą opowieść, ma się poczucie, że jest się świadkiem końca tej ery.

Uwielbiam taki moment w teatrze, gdy spektakl się kończy i zanim pojawią się pierwsze oklaski, na sali rozbrzmiewa cisza. Taka cisza cała wypełniona myślami, wrażeniami i emocjami widzów. Tak samo, kiedy po przeczytaniu dobrej książki nie mogę od razu podnieść się z fotela, bo trwam jeszcze w rzeczywistości, która się właśnie skończyła. „Ostatni koczownicy” to właśnie taka książka. Nie można jej zamknąć i powiedzieć „fajna”, odłożyć na półkę i o niej zapomnieć. Historia Warri i Yatungka jest poruszająca sama w sobie, ale ma też wymiar symboliczny i prowokuje do rozmyślań o tym czym jest miłość do drugiego człowieka, do tradycji, do miejsca w którym się żyje i do siebie samego.

Książka „Ostatni koczownicy” wywarła na nas silne wrażenie. Andrzej zaczął od razu negocjować z Wydawnictwem Bez Granic i wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że dostaniemy trzy książki do rozdania dla naszych czytelników. Wszystko dzieje się dość szybko, więc jeszcze formuły konkursu nie wymyśliliśmy, ale zaglądnijcie tutaj jutro – konkurs już trwa! Uwierzcie, warto ją mieć.