Australijskie drogi są niepoliczalne!

Najwięcej czasu spędzamy na drodze – asfaltowej lub bitej. Czarnej lub pomarańczowej. Błotnistej lub piaskowej. To wszystko zależy. Droga w Australii jest jak pogoda – czasem dobra, czasem zła, ale zawsze jest.

Po kilku godzinach jazdy samochodem Alicja przerwała nagle monotonny szum opon toczących się po rozgrzanej drodze:
– Mam wrażenie, że strasznie szybko nam tutaj czas ucieka.
– Może dlatego, że tak dużo czasu spędzamy w drodze pokonując kolejne kilometry? Wiesz, tu pół godziny, tam godzinę i kolejne dwie po obiedzie. Czasem przecież pół dnia jedziemy przed siebie.

Mam wrażenie, że kilometry dróg w Australii są liczbą niepoliczalną. Nie wiem, czy ktoś nawet próbował liczyć ile w Australii jest tysięcy kilometrów dróg asfaltowych, bitych, traktów 4×4. Próbował ktoś? Może asfaltowe są policzone, a reszta? A co z plażami? Je też liczyć? Przecież wiele z australijskich plaż to dwupasmowe drogi ze znakami ostrzegającymi o większych lub mniejszych odpływach.

Uwielbiam jeździć samochodem, może też dlatego tak bardzo lubię Australię. Nie sprawia mi problemu jechanie kilka godzin i gapienie się w kreskę odcinającą oba pasy ruchu. Zwykle też po bokach drogi dzieją się rzeczy ciekawe – zmieniają się kolory. Pobocza australijskich dróg są jak dobry kalejdoskop – najwięcej jest czerwieni i pomarańczowych odcieni, są też białe i szare kolory, do tego dorzucamy cienie rzucane przez chmury. W dodatku po deszczu wszystko nabiera jeszcze bardziej intensywnych barw.

Z poprzedniej podroży po Australii mamy w pamięci zakodowane, że za poboczem zwykle zaczyna się ogromna pusta przestrzeń i busz, ale tutaj w południowej części Australii Zachodniej tuż za poboczem jest niekończący się płot a za nim łąki i pola uprawne. Co kilkanaście kilometrów mijamy jakaś bramę wjazdową zamkniętą kłódką i tabliczką z zakazem wjazdu. Płoty są wszędzie. Alicja zaczęła się zastanawiać, jak dobrym fachem w Australii jest umiejętność budowania ogrodzeń – toż to fortunę można na tym zbić! Długości płotów w Australii są tak samo niepoliczalne, jak długości dróg. A czy ktoś w ogóle sprawdza regularnie czy te płoty trzeba naprawiać? Jak to w ogóle ogarnąć?

Okazuje się, że południe WA jest jedną wielką farmą. Pod koniec lat sześćdziesiątych wynaleziono sposób na uprawę tej piaszczystej wcześniej krainy i dzięki temu dziś jadąc latem przez ten region widzi się kombajn za kombajnem pracujący 24h/dobę. Ziarno trafia do skupu, w okolicy Esperance, a stamtąd ogromnymi statkami towarowymi jest transportowane „overseas” jak to mówią Australijczycy. To też jest ciekawe, bo tutaj bardzo rzadko używa się słowa „abroad„, czyli za granicą. Tutaj wszystko jest „overseas„, czyli jakby „za morzem”.

Jak patrzę teraz na mapę całej Australii  i porównuję dystans, który do tej pory pokonaliśmy przez te dwa tygodnie z tym, który mamy jeszcze przed sobą, to za żadne skarby nie dojedziemy do Sydney na czas. W którymś momencie trzeba będzie zrobić termos kawy, wcisnąć gaz i jechać non-stop. Na razie każda mijana droga w prawo lub w lewo nas zastanawia. Mamy takie zboczenie, że przecież do jakiegoś ciekawego miejsca musi nas zaprowadzić, więc sprawdzamy to.

Ciągle skręcamy z głównej drogi, robimy jakiś objazd, a wieczorem padamy na pysk ze zmęczenia. To są chyba najbardziej intensywne wakacje, jakie mogliśmy sobie wymyślić, ale za żadne skarby się nie zamienimy, niech trwają jak najdłużej… powtórzę jak jakiś stary dziad ze sklerozą, ale to ważne: Dobrze nam tu w Australii :)