ROAD TRIP przez Australię Zachodnią

Mam ciarki na plecach, gdy patrzę na geograficzną mapę Australii Zachodniej. Tak ogromna i różnorodna zarazem, że ciężko ująć to jednym postem. Zacznijmy od tego, co kochamy najbardziej – przestrzeń i jej odcienie w wydaniu południowo-zachodnio australijskim, czyli najpiękniejsze atrakcje Australii Zachodniej!

Oczywiście tytuł tego posta jest naciągany jak cholera, bo to zestawienie po pierwsze jest subiektywne, a po drugie, nie jesteśmy w stanie w miesiąc objechać całego stanu tak wielkiego jak pół Europy. Odnosimy się tylko do tego co na południe i południowy-wschód od Perth. To właśnie ten skrawek Australii Zachodniej sprawił, że wsiąknęliśmy dłużej niż planowaliśmy, ale po co jest plan? Po to, aby go zmieniać! Po kolei więc!

Plaże i zatoki

Widzieliśmy już ładne plaże w Australii. Głównie na północ od Brisbane, w stronę Cairns i Cape York. Ładniejsze od tamtych są w Australii Południowej, głównie na Półwyspie Eyre, ale to co przyniosło Hrabstwo Denmark oraz Esperance, rozłożyło nas na łopatki.

Greens Pool koło Denmark to naturalny basen osłonięty od Oceanu skałami, o które rozbijają się… nie, nie… wróć… roztrzaskują się z hukiem odrzutowca kilkumetrowe fale. Kilkanaście metrów dalej tworzy się bajorko o lazurowym kolorze wody, w której aż chce się wyciągnąć i poleżeć na plecach! Gdy wyleciałem dronem, aż mi ciarki przeszły po plecach, zresztą zobaczcie sami…

Cape Le Gand National Park
Jeśli chcielibyście kręcić reklamę, która ma się dziać w raju, to właśnie to jest właściwy adres. Nie bez powodu nazywa się też Lucky Bay. Śnieżnobiała plaża, bardzo szeroka, lazurowe morze, wydmy, leciutkie fale – w sam raz do pluskania się, ale nie do surfingu i najważniejsze – kangury… Tak, to właśnie jest to miejsce, skąd pochodzi większość zdjęć w Australii z kangurami na plaży i wcale nie jest to Kangaroo Island, która leży niedaleko Adelajdy :)

W tym samym parku narodowym znajdują się jeszcze dwie inne piękne plaże. Helfire Bay oraz Le Grand Beach. Ta pierwsza jest rajem dla surferów, a ta druga rajem dla kierowców off-roadów! Deski nie mamy, samochodu 4×4 też nie mamy, ale chyba bym umarł, gdybym nie spróbował na tę plaże wjechać. Najpierw, nauczony już doświadczeniem, zbadałem teren, po którym zamierzałem jeździć, a później odpaliłem Falcona. Drugi bieg i 4-litrowy silnik miło zamruczał, a samochodzik pomknął jak po stole. No dobra, na wydmę nie wjadę, ale co miałem frajdy to moje :)

Ostatnia atrakcja Cape Le Grand National Park to szczyt o nazwie Frenchmans Peak, na którym góruje piękna skała będąca jaskinią zarazem. Z tym szczytem wiąże się aborygeńska legenda, bo gdy spojrzycie dokładniej na poniższe zdjęcie, to możecie sobie wyobrazić, że ta skała to ptak. Siedzi na szczycie góry od kilkunastu tysięcy lat i pilnuje, aby dwie małe wysepki znajdujące się niedaleko Helfire Bay nie zbliżyły się do lądu. Te wyspy to aborygeńskie dzieci, które pewnego dnia idąc przez busz, ukradły z gniazda ptaka dwa jajka i je zjadły. Gdy ptak spostrzegł, że gniazdo jest puste, a wokół rozbite skorupki, znalazł szybko dzieci, które to zrobiły. Chwycił oba dziobem i wyleciał z nimi w morze, a później zrzucił do wody. Gdy tylko dzieci dopływały do lądu, ptak się podrywał i znów wywlekał je w otchłań morza. Te żółte zacieki na skale to łzy rodziców, którzy spostrzegli po powrocie z Walkabout, że ich dzieci nie ma. Ojciec i matka, usiedli na szczycie góry i do dziś opłakują stratę, która ich dotknęła.

Takich legend w Australii jest mnóstwo. Pochodzą z okresu Dreamtime, który dla Aborygenów stanowi punkt odniesienia.

 

Góry

Mont Pingerup
Najtrudniejszą w Australii kwestią, która jest w stanie zepsuć nawet najpiękniejsze miejsca jest monotonia. Tu jednak znów nauczeni doświadczeniem z poprzedniego pobytu na tym kontynencie, wiedzieliśmy, że nawet najpiękniejsze plaże w opcji naście, nam się opatrzą. Odbiliśmy więc w góry, a te choć w Australii niewielkie, to jednak malownicze. Nic na razie nie jest w stanie przebić Flinders Ranges z Australii Południowej, ale widok z Mont Pingerup sprawił, że zastanawiamy się nad każdą, nawet najbardziej zaniedbaną brązową tabliczką przy drodze.

Było lekko przed 17, już powoli zastanawialiśmy się, gdzie będziemy spać i nagle zauważyłem zjazd na Mt. Pingerup.
– Alicja, co to jest? Masz coś o tym? – już naciskając na pedał hamulca zmusiłem do otwarcia mapy, mojego pilota.
– Nie mam. Nie wiem, ale możemy zjechać, bo droga wygląda ciekawie – spojrzała na mnie z tą iskrą w oku i od razu wrzuciłem wsteczny bieg.

Droga lekko zapuszczona, jakieś gałęzie porozwalane i widać, że nieczęsto uczęszczana. Po kilku minutach byliśmy na jej końcu i zaczęliśmy czytać tablice, które zwykle są na początku szlaków. Godzina marszu przez busz i las. Brzmi jak dobra okazja na zachód słońca. Z mapy wynikało, że to najwyższy szczyt w okolicy z widokiem na tzw. karri forest. Wzięliśmy statyw, zapasowe baterie i ciepłe ubrania i ruszyliśmy przed siebie nie wiedząc co na końcu tej drogi zobaczymy. Ta decyzja była strzałem w dziesiątkę. Od tamtego momentu zatrzymujemy się przy każdej, nawet najbardziej niepozornej i nieznanej nam nazwie, która kieruje gdzieś w bok z drogi głównej. Zakładam, że za parę lat będzie to jeden z hitów południa Australii Zachodniej.

Stirling National Park
Dość oczywisty punkt na naszej trasie, bo to najbardziej znany w południowej części Australii Zachodniej górzysty fragment. Wzgórza fantastycznie pokryte jakby perskim dywanem wykonanym nie z wełny, lecz liściastej pierzynki, która się ciągnie kilometrami i znika lekką fałdą za horyzontem.

Spędziliśmy tutaj trzy dni, które były idealną odmianą dla leniwych dni na wybrzeżu. Przejechaliśmy chyba wszystkie dostępne drogi i wskrabaliśmy się na trzy szczyty. W planach był jeszcze jeden, ale przepędziła nas potworna chmura burzowa, która jak się później okazało ciągnęła się za nami przez kolejne 250 km, a na koniec „obsrała” nas gradem!

W drodze przez Stirling National Park.

Lasy

Karri oraz Tingle to dwa rodzaje lasów, które są charakterystyczne dla południa zachodniej Australii. Wjeżdżaliśmy w nie kilka razy, z różnych stron i drzewa te robią niesamowite wrażenie. Karri Forest niedaleko Margaret River wygląda tak, jakby ktoś ustawił koło siebie rakiety gotowe do wystrzelenia w powietrze. Grube i bardzo strzeliste pnie, a na ich szczycie bujna korona drzewa. Fantastyczny widok, szczególnie gdy jedzie się późnym popołudniem wijącą się jak wstążka drogą, a cienie i promienie słoneczne sprawiają wrażenie, jakby drzewa się przemieszczały. Gdzieś za Pemberton „najechaliśmy” na ogromny pożar, który mocno nas wybił z rytmu i nie był niczym miłym.

Pożar buszu w Australii Zachodniej

Tingle Trees koło Walepole to zupełnie inna bajka. Potężne i często bardzo masywne u podstawy drzewa, które mają po kilkadziesiąt metrów wysokości. Na niektóre z nich można się wspiąć, a do niektórych można wejść do środka.

W środku Giant Tingle Tree!

Spędziliśmy miesiąc krążąc po południu Australii Zachodniej. Dziś wiem, że to i tak było za mało, bo nie podejrzewałem, że tyle i tak szalenie różnorodnych miejsc można tu znaleźć. Przede wszystkim byłem zaskoczony zielenią i obfitością drzew i w ogóle roślin, bo tego to spodziewałem się po Tasmanii, Victorii lub południu Nowej Południowej Walii, ale  na pewno nie Australii Zachodniej, a jednak.

Australia Zachodnia praktycznie

1. Holiday Pass do kupienia w większych miastach w punktach informacji turystycznej pozwala wjeżdżać nam przez 4 tygodnie do Parków Narodowych w Australii Zachodniej. Kosztuje 44 AUD i gdybyśmy liczyli ile razy nam się zwrócił, to pewnie byłoby to z 5 razy. Bez niego musielibyśmy za każdy dzień płacić minimum 12 AUD od samochodu w różnych parkach narodowych. W Samym Stirling NP zostawilibyśmy już 36 AUD, a gdzie reszta? Pass jest wystawiany na samochód i co ciekawe można od jego ceny odliczyć nawet wcześniej zakupiony bilet w jednym z parków w Australii Zachodniej. My przed wyjazdem na południe z Perth byliśmy jeszcze w Pinakle Desert i tam zapłaciliśmy za bilet 1-dniowy właśnie 12AUD, ale gdy pokazaliśmy ten bilet przy zakupie Holiday Pass, odliczono nam te 12 dolarów od ceny. Jednakże wtedy te 4 tygodnie zaczyna się liczyć od daty pierwszego odliczanego biletu. W naszym wypadku były to 4 dni.

2. Caravanparki vs. bush campingi vs. rest areas.
To są trzy najtańsze opcje noclegów z tym, że z tej pierwszej nigdy nie korzystaliśmy, bo są wg nas za drogie i zatłoczone. Spaliśmy kilka razy na darmowych bush campach i wiele razy na tzw. rest areas przy głównych trasach przelotowych. Zdarzało nam się też wjeżdżać po prostu w zwykły busz.

Bush campy są darmowe i płatne. Przy bardziej popularnych parkach narodowych jak Stirling czy Cape Le Grand, bush campy są płatne. W mniejszych są albo połowę tańsze, albo wręcz darmowe – trzeba szukać. Można to sprawdzać na stronach internetowych parków narodowych, w informacjach turystycznych lub na stronie www.exploreaustralia.net.au, która jest skarbnicą wiedzy w temacie spania w samochodzie w Australii.

3. Nie spiesz się i zjeżdżaj z drogi głównej.
To nasze australijskie motto, które przyświeca nam od momentu, gdy kilka lat temu przejechaliśmy z Darwin do Cairns za pomocą relocation deal w cztery dni. Ponad 3000 tys. kilometrów i wiele miejscówek, które ominęliśmy, bo się spieszyliśmy. Tak, fajnie jest podróżować za darmo autostopem lub przez relocation deal, ale… czy po to przylatuje się na drugą półkulę, aby się spieszyć?

Rada: Australii nie da się ogarnąć na raz. Nie da się jej też zobaczyć na dwa razy. Warto sobie dawkować i skupiać się na mniejszych fragmentach jeśli mamy np. tylko 2-3 tygodnie. Skakanie po kraju wielkości Europy i zaliczanie go, zabiera nam możliwość cieszenia się wolnością i bezkresem, jaki jest wpisany w słowo Australia. O buszu i Outbacku jeszcze napiszę, więc może wtedy Cię do tego przekonam. Dziś uwierz proszę na słowo, bo nie piszę tego w żaden sposób złośliwie. Piszę to jak jakiś stary dziad, z doświadczenia :)))

Już samo jechanie australijską drogą jest fantastyczne, ale zjeżdżanie z niej, w te małe bite dróżki daje jeszcze większą frajdę. Australia jest bardzo dobrze oznakowana i naprawdę trudno coś pominąć, ale nasz patent na ten ogromny kontynent to: Mapa Google z pozaznaczanymi miejscami, które chcemy zobaczyć. Po przyjeździe do Australii idziemy do sklepu i kupujemy porządny atlas drogowy całego kraju (spinany kółkami, a nie klejony). Nanosimy na niego nasze punkty i uzupełniamy wszystko informacjami od spotkanych ludzi, siwych nomadów, którzy wynajdują fantastyczne miejscówki i wskazówkami od pań z punktów informacji turystycznej. Tak uzbrojeni nie przegapimy żadnych ciekawych miejsc. Słowo!