To uczucie, gdy ściska Cię w dołku

O jak ja tego nie lubię. Takich świdrujących myśli. Tego aniołka i diabełka, co to skrajne pomysły lobbują. Siedzę i wiem, że muszę, że powinnam, że obiecałam, że krucho z kasą, że odpowiedzialność, że to miało być już dawno zrobione, ale… ciiiiiiiichooooooooo. Kładę palec na ustach, które wyrzucają z siebie racjonalne argumenty, zakładam kurtkę, buty i ostrożnie, unikając dalszych pytań i komentarzy, wychodzę z pokoiku obowiązków. Cichutko zamykam drzwi. A za drzwiami? Aaaaa!!! Jadę tam! Bo muszę to zobaczyć jeszcze raz. Śnieżna kraino, przybywam!

Przebieram już nogami choć to dopiero za całe dwa tygodnie. Jadę do Norwegii, do Geilo, na Ice Music Festival. Znowu? Tak, znowu!

Przysięgam, że próbowałam skupić się na pracy, na ciągłym odrabianiu zaległości, na odpisywaniu na maile, ale im bliżej festiwalu, tym trudniej było mi wytrzymać. Zapowiedzi koncertów, fotki zasypanego śniegiem Geilo, maile wymieniane z koordynatorem, który roztacza wizję świetnej imprezy, w końcu to już dziesiąta – jubileuszowa. To wszystko sprawiło, że nie mogłam tej pokusie nie ulec. Jadę. Mimo, że czas fatalny, mimo, że kilka spraw się poważnie skomplikowało, mimo, że tak naprawdę nie mam kasy, żeby sobie pozwolić na spontaniczny wypad do jednego z najdroższych krajów Europy.

No bo co miałabym tu w Polsce robić w sobotnią noc, gdy będzie się odbywał ten jeden, niepowtarzalny koncert z wszystkimi lodowymi trąbkami, cymbałami, harfą, perkusją i głównym instrumentem, którego kształt i dźwięk zależy od nieograniczonej  fantazji artysty? Miałabym iść do kina? Na spacer? Pracować? Jak miałbym to robić myśląc o tych wszystkich fantastycznych rzeczach , które się tam dzieją? Miałabym nie spotkać tych wszystkich świrów, co to odróżniają lód po dźwięku? Dlatego mimo wszystko zdecydowałam,  że jadę, bo te cuda odbywają się tylko raz w roku.

Chcę jeszcze raz zobaczyć jak z zimnej, niekształtnej bryły powstaje figlarnie powykręcana trąbka, jak trójka ludzi klęczy nad lodową harfą, próbując ją nastroić ostrożnie, bo fałszywy ruch może instrument pokruszyć na kawałki. Chcę zobaczyć jak Bill Covitz, główny rzeźbiarz festiwalu piłą motorową wytnie z lodu ptaka, słonia, czy co tam sobie znów wymyśli. Z rozdziawioną gębą będę znów patrzeć jak Terje, pomysłodawca festiwalu, dostraja lodowe płytki i składa je w pięknie brzmiący instrument.

Chcę znów zmarznąć na koncercie plenerowym, żeby móc potem pobiec do Centrum Informacji, aby ogrzać się przy ciepłej herbacie i rozmowach z dziennikarzami z różnych stron świata. A potem znów pójść na następny koncert.

I chcę to nagrać, sfotografować, opisać, żeby znów Wam to pokazać.

Wyjeżdżam 5 lutego i jestem pewna, że to będą 4 dni pełne wrażeń, pozytywnych emocji i radości ze spotkań, bo przyjeżdżają tam naprawdę zakręceni ludzie. Przywiozę Wam kilka pamiątek, które wrzucę tu na bloga. Mam nadzieję, że się Wam spodobają… tak jak w zeszłym roku.