Cudze chwalicie, a swoje znacie?

Ile razy my to już słyszeliśmy, że ktoś nam zazdrości tych wszystkich podróży do dalekich krajów, przygód i w ogóle sposobu w jaki układamy sobie życie. Okey, priorytety mamy mocno ustawione na podróże i na nie też wydajemy większość pieniędzy, ale czy na pewno jest czego zazdrościć? Może warto rozglądnąć się wokół? Poszukać miejsc, które są blisko, a których nie zauważamy? Z jakiegoś powodu nam umykają…

W weekend był u mnie kumpel z Poznania. Akurat miał sprawę w Bielsku Białej i zapytał się, czy moje zaproszenie na jeżdżenie rowerem po Beskidach jest dalej aktualne? No ba! Nawet bardzo było mi to na rękę, bo sam potrzebowałem oddechu od komputera, a wycieczka rowerowa z Kubą miała dużą szansę skończyć się ciekawą przygodą. Pojechaliśmy!

Kuba dostał rower Alicji, choć moja połówka miała trochę wątpliwości wobec naszych planów – i słusznie! :) Nasze rowery do lekkich nie należą i jeżdżenie nimi po górach sprawia, ekhem trochę wysiłku, a i szlak wybrałem taki, że po kilkuset metrach pchania usłyszałem od gościa, że go oszukałem, bo: „umawialiśmy się na jeżdżenie po górach, a nie wpychanie ich na szczyt” :) Jakoś jednak trudne momenty przeczekaliśmy  i w końcu wdrapaliśmy się na Jałowiec (1111m n.p.m.p), który oddziela moją dolinę od Babiogórskiego Parku Narodowego. Na szczycie kilka zdjęć i zaczęliśmy zjeżdżać w dół, bo wiało niemiłosiernie na odsłoniętej hali.

Wjechaliśmy w las, szlak był coraz bardziej usłany jesiennymi liśćmi, a Kuba nagle wydał z siebie: „Ło matko! Jak tu jest pięknie! Te drzewa wyglądają genialnie!”. Zatrzymałem się, rozejrzałem i przyznałem, że ładnie jest, ale żeby się tym zachwycać?! No właśnie, a dlaczego nie?

Dla mnie ten bukowy las był tutaj zawsze. Widziałem go chyba o każdej porze roku i chyba mi się opatrzył. Nie robi już wielkiego wrażenia, a powinien! To faktycznie jest piękne miejsce tylko przestałem je doceniać. Przestałem się nim cieszyć, bo mam je tuż pod nosem? Na wyciągnięcie ręki? Chyba tak…

Czy taka jest nasza natura, że cieszymy się bardziej cudzym niż swoim, lokalnym? Nie doceniamy piękna, które mamy w sumie pod domem? Pamiętam, gdy Alicja wróciła ze swojej rowerowej przejażdżki po Podlasiu, to miała dokładnie to samo uczucie. „Pół świata przejechałam, a tam jest tak pięknie. Dopiero dziś to doceniam.” – rzekła po powrocie.

Wrzuciłem tę fotkę z lasu bukowego na Instagrama i BUM – wygląda na to, że to jedno z najbardziej popularnych zdjęć na naszym Insta profilu. Gdzie tam Australia, Indonezja, Pamir, Arktyka – jasne, egzotyczne i pociągające, ale czy pod nosem nie mamy tez pięknie? Ja Polski prawie w ogóle nie znam i głupio mi niejednokrotnie, gdy znajomi z zagranicy pytają, co bym polecił. Lecą sztampowe miejsca, bo takich też trochę oczekują, ale nawet nasza znajoma z Japonii tym laskiem pod Jałowcem się mocno zainteresowała. O!

W drodze ze szczytu góry #Jałowiec w stronę Babiej Góry przez przepiękny las wyścielony jesiennym liśćmi… #Beskidy #rower #wycieczkirowerowe #Polska #las #góry

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Andrzej Budnik (@loswiaheros) on Lis 11, 2014 at 6:59 PST

Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze inne spojrzenie. Tak sobie myślę, że jeżdżenie po swoim terenie z kimś, kto jest tutaj pierwszy raz, dodatkowo pozwala dostrzec więcej, zmienia perspektywę. Okazuje się, że wcale nie trzeba jechać gdzieś bardzo daleko, żeby ujrzeć coś nowego, pięknego! Dzięki Kuba! Czasem wystarczy spojrzeć na znane nam miejsce oczyma drugiej osoby i odkryć je na nowo. Noo… to tak trochę patriotycznie w tym szczególnym dniu, ale akurat nie było to planowane

PS: Na mapce poniżej zaznaczone jest dokładnie to miejsce, gdzie powyższe zdjęcia zostały zrobione. Możecie sprawdzić sami kiedyś przy okazji…