Mazury pędzlem wyobraźni malowane

Trudno się przyznać, ale musiało minąć prawie 35 lat, żebym w końcu dotarł w to miejsce. Ilekroć ktoś o nim opowiadał, słyszałem tylko zachwyt. Ilekroć Alicja o nim opowiadała, jeszcze bardziej chciałem tam pojechać, ale nigdy się nie składało. Było za daleko? Nie po drodze? W końcu, gdy przenieśliśmy część naszego życia do samochodu, postanowiłem że poza pracą musi też się znaleźć miejsce na odkrywanie Polski.

Droga z Elbląga wiodła nas w stronę Kaliningradu. Co rusz wyprzedzały nas wypasione fury na rosyjskich blachach. Asfalt był równiutki jak stół z Ikei, a nasz domek na kółkach przyjemnie mknął przez pagórkowatą krainę. Pojawiało się coraz więcej drzew i zieleni. W końcu zjechaliśmy w mniejszą drogę, krętą jak nitka, która wypadła na podłogę z maminego koszyka z włóczkami. Samochodów prawie wcale. Tylko od czasu do czasu mijaliśmy wioski, które kompletnie mi tutaj nie pasowały. Kojarzyły mi się bardziej z województwem opolskim, a nie ze wschodem Polski.

Słońce było dokładnie za nami. W tylnym lusterku odbijały się promienie zachodzącego za horyzontem słońca. Nitkowata droga co chwilę błyszczała złotem, a mijane pola żyta i pszenicy lśniły jakby pokropione słodziutkim miodem.

Jechaliśmy w milczeniu. Chyba żadne z nas nie chciało psuć tych magicznych minut, bo wiedzieliśmy oboje, że za chwilę czar pryśnie. Zrobi się noc, a my będziemy musieli wrócić do rzeczywistości i znaleźć jakieś dogodne miejsce na nocleg.

Życie w samochodzie ma tę ogromną zaletę, że dom wozimy ze sobą. Jesteśmy jak ten żółw, co nosi swoją skorupę. Każdego wieczora znajdujemy zaciszne miejsce – z dala od ludzi, gdzieś na uboczu. Jemy kolację i wskakujemy na tył samochodu. Tam już czekają nasze śpiwory i maty, których nie musieliśmy składać poprzedniego ranka. Haa! Tu kolejna zaleta samochodu – nie trzeba pakować się co rano. Po prostu wstajemy, ubieramy się i zamykamy za sobą drzwi mobilnej sypialni. Ej, no bo kto lubi słać łóżko co rano albo składać namiot? ;-)

Poranek był jeszcze piękniejszy niż zachód słońca dnia poprzedniego. Zaparkowaliśmy pod ogromnymi klonami, ale było tak ciemno, że nic poza nimi nie widzieliśmy – kompletnie nas zamaskowały. Towarzyszył nam, znany z dalekich podróży, dreszczyk emocji. Gdzie się dziś obudzimy? Co zobaczymy? Jaki będzie wschód słońca?

Wiedziałem na pewno, że w końcu je zobaczę – mazurskie jeziora. Tak wybraliśmy sobie trasę na Google Earth, żeby jechać jak najwięcej wzdłuż jezior. Tych małych, mało znanych, ale też tych dużych, zapamiętanych na lekcjach geografii – Mamry, Niegocin, Selmet.

Nie zdawałem sobie nawet sprawy, że tak będzie mnie ta wycieczka cieszyć. Jechałem w nowe miejsce, ale to przecież Polska. Cóż w niej takiego niezwykłego mógłby ktoś zapytać? Podróże już mnie nauczyły, że to nie odległość czy kraj, do którego jedziemy są ważne. Tu chodzi o emocje. Jeśli towarzyszy nam entuzjazm i ciekawość świata, nawet wycieczka w najbliżej położone zakątki Polski może być niezwykła. Jadąc na Mazury czułem ten sam uścisk w dołku, który towarzyszył mi w drodze do australijskiego Uluru czy Kimberly. Wtedy i teraz nie mogłem się doczekać, co odkryję i czy moje wyobrażenie tego miejsca jest podobne do rzeczywistości.

W pierwszej kolejności kierowaliśmy się na Jezioro Mamry. Tam, zgodnie z obietnicą naszej przyjaciółki, która zapadła się ostatnio w gwatemalskiej dżungli, mieliśmy znaleźć coś niezwykłego. Koniecznie miałem wzbić w powietrze naszego drona, bo z lotu ptaka ponoć robi to największe wrażenie. Miała rację! Sama nad tym przelatywała kiedyś małą awionetką, więc dokładnie wiedziała, co zobaczymy w podglądzie obrazu na tablecie. Obracając kamerą na boki w końcu dostrzegłem te dziwne… jakby pogubione w gęstym lesie klocki lego. Historia tego miejsca wciągnęła nas kompletnie na następnych kilka godzin, ale o tym już następnym razem…