Warto chcieć, czyli podróż z Tatą

Słyszymy o tym często, że znajomy znajomego, albo teściowa dalekiego kuzyna, albo wujek kolegi z podstawówki, ale to jest ciągle na tyle daleko, że mimo chwili smutku i zastanowienia się, raczej nas nie dotyka. Życie toczy się dalej. Prawdziwy szok przychodzi, gdy TO dotyka kogoś z najbliższej rodziny. Ja też miałem wrażenie, że śnię na jawie, a jednak… stało się to najgorsze.

Kto nas śledzi od dłuższego czasu, pamięta przyczynę naszego nagłego powrotu do Polski zimą 2012 roku. Czułem, że mogę nie zdążyć. Pędziłem na urwanie karku, bo nie darowałbym sobie, a wszystko wyglądało bardzo źle. Fajnie się podróżuje, beztroskie jest to życie, ale to nasza bajka. Życie tutaj, w Polsce biegnie według innych reguł.

Na szczęście zdążyłem. Cała rodzina zmobilizowała się maksymalnie i była skupiona tylko na Nim. Musi przeżyć – nawet nie było mowy o innej wersji wydarzeń. Zastanawialiśmy się, co zrobić lepiej, a nie czy i jak robić w ogóle! Rak jednak, złośliwy szczególnie, to trudny przeciwnik i najwięcej zależy od osoby, która walczy. Tato wszystko przyjął na klatę mimo, iż pewnie też nie dowierzał, że TO się dzieje. Plany przecież były inne – myślami był w Hiszpanii, na szlaku św. Jakuba, bo co łączyliśmy się Skypem, to wspominał o przygotowaniach, różnych trasach, podpytywał, co warto zabrać, jak się spakować, iść samemu czy szukać kompanów? Hiszpania poszła niestety chwilowo w zapomnienie.

Tata walczył. Przyjął do wiadomości, że wróg jest groźny, ale potyczka nie była przesądzona. Nie wyparł się choroby, ale się z nią zmierzył, a my byliśmy przy nim, staliśmy murem. Dopingowaliśmy i wspieraliśmy. Stół szpitalny i ciężka operacja wypluła człowieka, którego fizycznie nie poznałem, ale uścisk ręki był ten sam. On był zawsze niezmienny – silny i stanowczy. Pomyślałem sobie – pójdzie kiedyś do Santiago, trzeba tylko czasu. Nie odpuści.

Po pół roku w Polsce, wszystko zaczęło nabierać dobrych barw. My mogliśmy wrócić na trasę. Przyszło lato, więc człowiek nabiera nowego optymizmu po szarej i smutnej zimie. Tata, choć jeszcze wtedy słaby zaczął już po cichu wracać do swoich pierwotnych planów – motywację do przejścia Szlaku Św. Jakuba miał tym razem jeszcze większą.

W marcu tego roku widziałem, że już go nosi. Pojawiła się dobra oferta na lot do Madrytu. Długo się nie zastanawiał. Kupiony bilet ustawia myślenie na inne tory – cel się urzeczywistnia. Mobilizujemy się jeszcze bardziej. Dziś jest już spakowany. Za chwilę lecimy. Tak, w liczbie mnogiej, bo kontrolnie odprowadzę go na początek szlaku, a potem poodwiedzam znajomych w Hiszpanii. Wracam za tydzień. Tata za ponad dwa, gdy dojdzie do miasta św. Jakuba. Należy mu się ta podróż! Wywalczył ją sobie…