Internet w podróży

Jedno z częściej zadawanych nam mailowo pytań – jak łączymy się z Internetem w podróży. Odpowiedzi prostej nie ma, ale od początku. Gdy rozpoczynaliśmy naszą podróż w lipcu 2009 roku, na fali były netbooki i w takowy się zaopatrzyliśmy. Korzystaliśmy z niego w hostelach, u Couchserferów, czasem podpinaliśmy się w kafejkach. Miał on swoje wady i zalety. Dziś podróżujemy też ze smartfonem, który kupiliśmy dość późno, bo dopiero pod koniec zeszłego roku, ale zmienił on zupełnie nasze spojrzenie na problem.

Nie chcemy się wdawać w dyskusję, co jest lepsze, a co gorsze, bo to zależy do czego Wam Internet jest w podróży potrzebny. Nie wyobrażam sobie blogować w podróży na smartfonie, nie mówiąc o montażu wideo. Czy wystarczy do tego tablet – zależy to pewnie od indywidualnych przyzwyczajeń. Zgodzę się też ze stwierdzeniem, że netbook (dziś wypierany przez ultrabooki) to kolejny kilogram, który trzeba tachać, ale wygoda i moce przerobowe jednak większe.

W tym tekście chcę przede wszystkim przedstawić różne metody łączenia się z Internetem i rzucić światło dzienne na kilka faktów, z których mało kto zdaje sobie sprawę przed pierwszym wyjazdem do Azji, czy Ameryki Połudnowej.

Wi-Fi w hostelach i restauracjach

Jeśli podróżujesz z plecakiem po dużych miastach i mniejszych miejscowościach turystycznych w AmerycePołudniowej lub Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej oraz Uzbekistanie, często sypiasz w hostelach lub guest housach to nie będziesz mieć problemu z Wi-Fi. Jest ono prawie zawsze darmowe i dostępne w pokojach. Jeśli skłaniasz się ku temu, aby spać w tańszych miejscach, raczej dla lokalsów niż turystów, o Wi-Fi zapomnij.

HotSpoty

Z naszych obserwacji najlepiej rozbudowaną sieć HotSpotów miała Japonia, Australia oraz Tajlandia. Japonia to super szybki Internet dostępny prawie wszędzie, nawet w małych wioskach (hotspoty montowane są przy sklepach sieci 7Eleven, Lawson, CircleK, Family Mart – darmowe użytkowanie poprzez zainstalowane aplikacje tychże sklepów, niestety tylko dla posiadaczy smartsfonów/iPhone lub tabletów).

Australia – to głownie HotSpoty montowane w większych miastach, w których zatrzymują się turyści – Darwin, Alice Springs, Cairns oraz oczywiście w największych miastach stanowych – Brisbane, Adelajda, Perth, Sydney, Melbourne. Przeczytaj też o trikach na darmowy Internet w Australii.

Hotspoty w Tajlandii są również instalowane tam, gdzie przyjeżdża najwięcej turystów – Phuket, Chiang Mai, oczywiście Bangkok. Jeśli zatrzymujemy się w miejscu niedysponującym własnym Wi-Fi, tajskie hotspoty są niezłą opcją.

Kafejki internetowe

Używaliśmy ich tylko w skrajnych przypadkach, gdzie żadne Wi-Fi lub Hotspot nie były dostępne. Zmuszeni byliśmy do takich sytuacji w Iraku, Iranie, małych i zupełnie nieturystycznych miastach w Chinach i Turcji, Birmie, Timorze Wschodnim. Wg nas jest to najbardziej czasochłonny, kłopotliwy i niebezpieczny sposób korzystania z Internetu w podróży.

Czasochłonny, gdyż wiele razy dość długo szukaliśmy kafejki internetowej. Kłopotliwy dlatego, że korzystając z własnego komputera musieliśmy najpierw prosić właściciela o możliwość podłączenia kabla bezpośrednio do naszego netbooka, a potem trzeba było jeszcze konfigurować połączenie.

Niebezpieczny zaś wtedy, gdy właściciel nie godził się na wpięcie naszego urządzenia do sieci. W takim wypadku musieliśmy wszystko przegrywać na pendrive’a, na którym były programy do zainstalowania (proxy do obejścia blokad krajowych, Skype, FileZilla, etc.) i dane (napisane wcześniej maile, zdjęcia i teksty gotowe do wrzucenia na bloga). Pendrive zwykle był później zainfekowane wirusem i trzeba było go czyścić lub formatować.

UWAGA! Korzystanie z kafejek internetowych w Japonii jest możliwe tylko po okazaniu paszportu i założeniu (odpłatnie) członkowskiej karty – fuck this! W chińskich kafejkach, aby korzystać z Internetu należy przedstawić lokalny dowód osobisty i jeśli właściciel jest miły/chce pomóc, to użyczy Wam swojego lub znalezionego/zapomnianego przez innego Chińczyka dowodu. Pamiętajcie, że surfowanie w tej sytuacji i wchodzenie na strony, które filtrowane przez Chiny obciąża ludzi, którzy użyczają swojego dowodu!

 

Internet mobilny

Gdy wyjeżdżaliśmy z Polski Internet mobilny był znany w większości krajów Azji tylko z nazwy. Internetowe karty sim zaczęliśmy kupować dopiero w Australii. Dalej korzystaliśmy z nich w Indonezji, Kazachstanie, Kirgistanie, Tadżykistanie, Uzbekistanie, Armenii, Gruzji, na Ukrainie i w Mołdawii. W Japonii kupić karty sim się NIE DA, jeśli nie mamy zameldowania. Możemy ją WYPOŻYCZYĆ, ale tylko na głównych lotniskach międzynarodowych. Japończycy są zwariowani na punkcie bezpieczeństwa w Internecie i kontroli użytkowników.

Dopóki nie kupiliśmy smartfona, korzystaliśmy z mobilnego Internetu za pomocą modemu usb, kupionego w Australii. Zestaw ten działał całkiem nieźle, tym bardziej, że modem miał bardzo dobrą antenę i nie było problemu ze słabym sygnałem. Jednak, gdy kupiliśmy smartfona to życie stało się jeszcze prostsze, a przede wszystkim mogliśmy bardziej efektywnie wykorzystywać czas na pracę. Do tej porty działaliśmy w trybie jedna osoba off-line, druga on-line. Mając smartfona, w którym uruchamiamy router Wi-Fi z siecią mobilną łączy się też netbook, czyli obie osoby mogą być on-line w tym samy momencie i robić niezależne rzeczy. Największą zaletą smartfona jest jednak to, że mamy Internet praktycznie non-stop pod ręką, jeśli tylko chcemy i potrzebujemy.

Niezabezpieczone Wi-Fi „łapane z ulicy”

Ręka do góry, kto tego nie robił? Rozumiem ;-)
Podłączanie się pod otwarte sieci prywatne to zwykle awaryjne wyjście z sytuacji, w której nie ma nigdzie Internetu, a my go koniecznie potrzebujemy. Działa to zwykle w dużych miastach, w dzielnicach biurowych albo w tzw. „sypialniach”. Korzystając „awaryjnie” z takiego Internetu warto pamiętać, że nie każdy ma nielimitowany transfer. Oczywiście nie trzeba dodawać, że smartfon jest dużo bardziej poręczny niż wyciągany z plecaka laptop – ten drugi rzuca się też dużo bardziej w oczy, o czym należy pamiętać „kradnąc” Internet w krajach zaawansowanych cywilizacyjnie (czyt. paranoja terrorystyczna). Przejeżdżający przypadkowo radiowóz może i często zainteresuje się tym, co robimy z otwartym laptopem siedząc na krawężniku jezdni w dużym skupisku ludzkim. Telefon jest w takiej sytuacji dużo bardziej bezpiecznym urządzeniem.

Cenzura, blokady, ograniczenia, wolne łącze

Z tymi musimy się borykać w wielu krajach – nie tylko w Chinach słynnych ze swojej ściany ognia (o czym pisaliśmy jakiś czas temu), ale też w innym stopniu w Tajlandii, a nawet w Japonii! Zaskoczeniem dla wielu osób odwiedzających Australię jest fakt, że w porównaniu z Europą czy USA, w kraju Down Under Internet jest po prostu wolny i relatywnie drogi. Warto więc wziąć pod uwagę fakt, że vlogowanie na Youtube w podróży na bieżąco (rozumiane jako bycie w podróży, a nie stacjonarne nadawanie np. z Bangkoku, Dubaju czy Tokio) w pewnych rejonach świata jest dalej niewykonalne.

 

Podsumowanie

Dziś mobilny Internet jest prawie wszędzie, gdzie mieszkają ludzie i to jest nasz sposób na Internet w podróży. Fakt, nie jest on zwykle super szybki, ale zawsze wystarczy, żeby wrzucić tekst na bloga, kilka zdjęć do galerii, zmienić status na fejsie i czasem też tyrknąć Skypem.

Kraje, w których infrastruktura tele-informatyczna jest słabo rozwinięta (Kirgistan, Laos, Kambodża etc.) przeskoczyły erę „kabla” i nikogo dziwić nie powinien widok Kirgiza na koniu, doglądającego swoich baranów, a w tym samym czasie surfującego po Facebooku. Smartfon wydaje się być idealnym rozwiązaniem dla ludzi podróżujących, ale całkowicie rozumiemy i tych, którzy stwierdzą, że „Internet w kieszeni” psuje frajdę z podróżowania.

Ja wyznaję zasadę: „Mam smartfona i używam go wtedy, kiedy chcę. Zawsze mogę go wyłączyć i jak za starych, dobrych czasów o drogę pytać lokalsów.” Zgodzi się ze mną chyba każdy, że darmowe mapy od Google i to w wersji off-line to spore ułatwienie w podróży, prawda?

Jeśli ktoś ma jakieś konkretne pytania doyczące różnych krajów, piszcie w komentarzach. Nie poruszamy tutaj tematu Afryki, bo tam nigdy nie byliśmy, ale z tego co się orientowaliśmy, podobnie jak w Azji Środkowej, tak i na czarnym kontynencie króluje Internet mobilny.