Sprawdzian cierpliwości, czyli prom Aktau – Baku

Azjatycka klasyka, ale taka rasowa. Nie wiadomo kiedy przypłynie. Nie wiadomo, kiedy odpływa. Nie wiadomo, czy nas zabierze. Prom z Aktau do Baku to jedna wielka niewiadoma. Tajemnica. Zagadka. I takie akcje lubimy najbardziej. Dla tych mniej cierpliwych serwujemy kilka konkretnych informacji.

Nie istnieje żadna rozpiska, ani plan według którego z Aktau odpływają promy do Baku. W dodatku są to promy stricte towarowe i przewóz pasażerów odbywa się na dość dziwnych zasadach – nazwijmy je: „jakoś się dogadamy”. W biurze u pośrednika, który sprzedaje bilety na prom zostawia się numer telefonu lub adres e-mail i czeka się na wieści. Adres biura pośrednika jak i jego nazwa też się co jakiś czas zmienia, więc najpierw trzeba się dowiedzieć, gdzie owe biuro się znajduje. W sierpniu 2013 biuro znajdowało się w centrum miasta, niedaleko Hotelu Aktau. Dla zainteresowanych pełny adres:

Balaba Julia
„Ferry Management” LLP
Aktau, district 2, Building 33, Office 1
tel / fax: 8 (7292) 500-34
e-mail: y.balaba@ferry.kz

Można też wybrać się do samego portu, ale z góry ostrzegam, że niewiele tam się dowiecie, poza adresem pośrednika – przerabialiśmy, strata czasu.

Gdy zostawi się już adres i nr telefonu, pozostaje czekać. I tu pojawia się problem, bo ceny hoteli w Aktau nie są przyjazne niskobudżetowcom. Jeśli podróżuje się z namiotem, to sprawa rozwiązuje się sama, bo w okolicy Akatu są plaże, które świetnie się nadają na biwak. Woda w Morzu Kaspijskim po tej stronie jest naprawdę czysta i można się kapać bez obaw.

My pojechaliśmy rowerami na plażę oddaloną od Aktau o jakieś 60km. Trzeba wyjechać na północ od miasta, w stronę Portu Szewczenko i na 43 kilometrze skręcić na zachód. Stąd jeszcze niecałe20 km drogą i jesteśmy w uroczym miejscu (mimo, że jest tam mnóstwo śmieci), świetnym do biwakowania. Trzeba jednak pamiętać, żeby zabrać ze sobą zapas wody pitnej i jedzenie. Jest tu zasięg komórkowy (Beeline i K-Cell tylko), więc bez obaw można czekać na wiadomość o promie.

Inną opcją są kwatery prywatne. Może nie należą do najtańszych (20-30 usd za pokój), ale są jakąś alternatywą dla hoteli, w których ceny zaczynają się od 75 usd za pokój dwuosobowy. Jak je znaleźć? Można po prostu popytać ludzi, o tanie kwatery. Aktau nie jest wielkim miastem i zawsze znajdzie się ktoś, kto ma brata, którego kolega zna pewną panią, której kuzynka ma właśnie pokój do wynajęcia.

Gdy już otrzymujemy sygnał, że prom zbliża się do Aktau, trzeba jak najszybciej udać się do biura i kupić bilet. Uwaga, godzina podana na bilecie to orientacyjny czas przybycia promu do portu w Aktau, a nie wypłynięcia! Nie wiedzieliśmy o tym i w porcie byliśmy o wiele za wcześnie. Na szczęście jest tam poczekalnia, w której można spokojnie się przespać.

W poczekalni spędziliśmy całą noc i pół następnego dnia… bo wejście na pokład jest możliwe dopiero wtedy, gdy zakończy się rozładunek i odprawa celna. Czas oczekiwania na naszą odprawę paszportowo-celną umilał nam nowopoznany kolega – Brytyjczyk. A mieliśmy o czym pogadać, bo okazało się, że mamy wspólnych znajomych w naszym ukochanym chińskim mieście Urumczi…

Przy kontroli paszportowej natomiast okazało się, że nasz nowy kolega nie dopełnił obowiązku rejestracji  na policji imigracyjnej i jest problem. Zaczęli go wysyłać do miasta, żeby tę rejestrację sobie załatwił, ale była sobota, grubo po godzinie piętnastej i urzędy były już zamknięte. Celnik w efekcie odmówił wpuszczenia go na pokład dopóki nie zdobędzie tej pieczątki na imigracyjnym świstku. Łapówka nie wchodziła w grę. W drodze długich negocjacji urzędnik postanowił, że pomoże naszemu koledze deportując go z Kazachstanu.

Proces deportacji trwał ładnych kilka godzin, bo wszystkie papiery trzeba było tłumaczyć na angielski. Nic przyjemnego. Piszę o tym po to, żeby rozwiać wątpliwości, czy w Kazachstanie trzeba się rejestrować czy nie. Wygląda na to, że lepiej to zrobić, bo nigdy nie wiadomo na jakiego urzędnika trafimy przy okienku paszportowym przy wyjeździe z kraju.

Gdy weszliśmy wreszcie na pokład promu, okazało się, że nie ma na nim przydzielonych miejsc. Można właściwie spać gdzie bądź, np. w stołówce (o ile nie przeszkadza nam dym papierosowy i wiecznie rozgadani kierowcy tureckich tirów). Można też za dodatkową opłatą wynająć kajutę – cena  (15-20 usd kajuta z 3-4 łóżkami) zależy od indywidualnych umiejętności negocjacyjnych i trzeźwości marynarza, który nam tę kajutę wynajmuje.

Cena biletu nie obejmuje wyżywienia na promie. Można sobie coś zamówić w promowej restauracji, ale jest dość drogo. Najlepiej zabrać zapas jedzenia ze sobą. Wrzątek jest dostępny bez ograniczeń, więc można sobie zrobić herbatę, kawę itd.

Rejs trwał 24 godziny, ale po przybiciu do portu w Baku czekaliśmy jeszcze jakąś godzinę na odprawę paszportową.

Tyle jeśli chodzi o praktyczne info o tym tajemniczym rejsie. Dużo tu czekania, ale nie ma się co denerwować. My, od momentu przybycia na terminal w Aktau do faktycznego wypłynięcia promu czekaliśmy 28 godzin. Tak już po prostu jest i tyle.

Piszę to wszystko trochę drżącą ręką, bo może się okazać, że za rok sytuacja się zupełnie zmieniła i te informacje nie będą już aktualne…