Podróż po powrocie do domu

Pamiętam dobrze, jak wielką trudność sprawiało mi kilka lat temu przyjeżdżanie do nieznajomych ludzi i spanie u nich. Z jednej strony czułem, że się komuś narzucam i przeszkadzam, a z drugiej strony nasza kultura samowystarczalnych ludzików Zachodu wpaja nam przecież, że prosić to tak jakby pokazać, że jesteśmy słabsi, gorsi… nie do końca zaradni, ale czy na pewno?

Podróż uczy otwartości – to częsty frazes powtarzany przez ludzi, którzy podróżują. Frazes, jak najbardziej słuszny, jeśli tylko sami jesteśmy wystarczająco otwarci i umiemy zainteresować się też tym, co naprawdę wokół nas się dzieje, co przeżywają ludzie, którzy gdzieś tam daleko mieszkają. Takie podejście jest trudne i wymaga czasu – zarówno naszego, poświęconego im, jak i czasu spędzonego w podróży, żeby tego podejścia się nauczyć.

Po naszej podróży jesteśmy mega- (choć to już podobno niemodne słowo), no dobrze… turbo-wkręceni w internetowe społeczności podróżnicze. Kiedyś już o tym wspominaliśmy, ale zupełnie zmienia się punkt widzenia, jeśli staniemy po drugiej stronie progu i to my będziemy gościć ludzi u siebie.

Nie mieszkamy w dużym mieście, ani przy jakimś bardzo popularnym trakcie komunikacyjnym w południowej Polsce, dlatego z tym większą chęcią zapraszamy wszystkich, którzy się z nami skontaktują i poproszą o nocleg. Ja to się wręcz dziwię, że ktoś chce tu przyjeżdżać, bo to kompletnie na końcu świata i nie-po-dro-dze, ale za to pięknie – to niezaprzeczalne!

Z racji naszego miejsca pobytu, odzywają się do nas głównie rowerzyści, którzy tym samym potwierdzają teorię, że mają lepsze możliwości, aby zboczyć z trasy i „zanurzyć się w kraju”, po którym podróżują. Rower daje wolność, to już dawno zostało ustalone, ale nie o tym dziś chciałem…

Pewnego dnia dostaliśmy SMSa:
– Cześć. Jesteśmy parą Szwedów, która jedzie rowerami z Krakowa do Sztokholmu. Akurat będziemy przejeżdżać przez waszą okolicę, więc jeśli jesteście, to chętnie wpadniemy na dzień lub dwa. Co prawda nie mamy rekomendacji na Warmshowers.org, ale jeśli chcecie to możecie sprawdzić kim jesteśmy na Couchsurfingu. Z pozdrowieniami Elin i Chris!

Haa! Nawet nie wiecie, jaka była nasza radość, gdy odczytaliśmy tego SMSa! Rowerzyści? W Stryszawie? Ze Szwecji? Ktoś do nas chce przyjechać! Nic nie chcemy sprawdzać – wpadajcie na jak długo chcecie! No i przyjechali. Pogadaliśmy o Chinach, Kazachstanie, Szwecji i Polsce. Np. Elin nie mogła zrozumieć, dlaczego tutaj na południu Polski jest tyle przydrożnych kapliczek i do czego one służą? Faktycznie jest ich tutaj szczególnie dużo, ale super miło było tłumaczyć komuś z zagranicy naszą rzeczywistość. Rewelacyjne było to, że dzięki ich odwiedzinom mogliśmy przenieść się z powrotem w podróż i właśnie wtedy zrozumiałem coś, czego nie dostrzegłem nigdy wcześniej w podróży – nie każda z osób, które nas gościła mogła podróżować w danej chwili, ale TO MY przynosiliśmy podróż do jej domu.

To oczywiście wiązało się z umiejętnością jak największego otwierania się na nich, a nie tylko traktować jako darmowy nocleg, bo to od razu można odczuć. O Chińczykach słyszeliśmy często sporo złych i stereotypowych opinii, a oni zdają sobie z tego sprawę. Robili więc wszystko, żeby pokazać się z jak najlepszej strony. Często też wyjeżdżaliśmy od nich obdarowani prezentami aż po uszy. Do dziś nie zapomnę, gdy pewna rowerzystka z Donguan ugościła nas z całych swoich sił i my czuliśmy się tą gościną wręcz skrępowani, ale tak czuła, tak chciała zrobić. My z kolei, mieliśmy poczucie, że warto by było choć troszeczkę się odwdzięczyć, więc podarowaliśmy jej pocztówkę z Krakowa z zaproszeniem: „Jesteś mile widziana kiedykolwiek!” Na to ona złapała się za głowę i zaczęła nas… przepraszać, że nic dla nas nie ma! Co za akcja – ona nas przeprasza, że nic dla nas nie ma, a to my jej jesteśmy wdzięczni… no i tak się to koło nieporozumień kulturowych toczyło… w końcu jej dom opuściliśmy z dwukilogramowym zapasem chińskiej herbaty!

To piękna chwila pokazująca ludzką życzliwość i bezinteresowność w całej krasie. Jechaliśmy tak przez świat i spotykanie nieznanych ludzi sprawiało nam coraz większą  frajdę. Tylko to spotykanie było już inne – jego głównym celem nie było zaoszczędzenie na noclegu, a skupienie się na gospodarzu, jego rodzinie oraz miejscu, w którym mieszka i jeszcze na czymś, czego wtedy zupełnie nie rozumieliśmy…

W czerwcu gościliśmy rowerzystów z Austrii. Linda i Manuel wysłali maila z zapytaniem, czy mogą się u nas zatrzymać i od razu dodali, że postarają się jak najmniej przeszkadzać… że dopiero zaczynają swoją rowerową podróż z Wiednia do… Bangkoku! Och! Jakże moglibyśmy odmówić? I w ogóle zacząłem się zastanawiać, skąd u nich to skrępowanie, to dopowiedzenie, że postarają się nie przeszkadzać?  Właśnie wtedy przypomniałem sobie samego siebie ładnych kilka lat temu – mi też trudno przychodziło proszenie o pomoc, o nocleg, o cokolwiek. Nauczony zostałem tak, aby być samodzielnym. Macie tak? Czujecie czasem lęk przed proszeniem o pomoc, o przysługę, bo nie wypada? Bo przecież poradzę sobie samemu?

Kilka dni po tym, jak wyjechali od nas z domu, spotkaliśmy się jeszcze raz w Krakowie. Przyszli na naszą prezentację z Pamiru podczas Święta Cyklicznego, a potem zabraliśmy ich w nasze najsmakowitsze miejsce w Krakowie – lody na Starowiślnej! Żebyście widzieli ich minę, gdy zobaczyli kolejkę! – Czy tutaj jest dzisiaj jakaś promocja – zapytali prawie równocześnie. – Nie, nie. Dziś jest mało ludzi, będziemy czekać nie więcej niż pół godziny – dodałem szybko uprzedzając kolejne pytanie. Widziałem w ich oczach taką dziecięcą radość, która pojawiała się zawsze wtedy, gdy coś nas bardzo intryguje i ciekawi. No i ten uśmiech na twarzy, gdy w końcu wafelek zaczął się wypełniać zimną masą lodową. Nawet nie zgadniecie, ile frajdy sprawiało mi przyglądanie się ich radości. A to przecież były tylko lody…

Dziś możemy powiedzieć, że wręcz za Lindą i Manuelem trochę tęsknimy. Śledziłem ich trasę rowerową przez Polskę i Białoruś, teraz śledzę przez Rosję odświeżając sobie przy tym zakurzony niemiecki i czuję, że z nimi podróżuję w stronę Bangkoku. Jestem tak samo podekscytowany na myśl tego, co opiszą w  następnym poście, jakbym to właśnie ja jechał teraz na rowerze do Tajlandii… To wszystko dzięki temu, że oni poprosili nas o przysługę, o nocleg… nawet nie zdając sobie sprawy, ile nam dają radości i przy okazji pozwalają spłacić choć cząstkę tego ogromnego długu wdzięczności, który zaciągnęliśmy podczas naszej podróży…