Chiny na języku

Kiedy mamy ochotę na lżejsze śniadanie fundujemy sobie youtiao. To taki niesłodki pączek w kształcie długiego palucha, który pocięty nożyczkami na kawałki zatapia się w ciepłym, słodkim mleku sojowym, czyli dou jiang. Przypomina mi to w smaku coś pomiędzy zupą mleczną z kluskami, a płatkami kukurydzianymi. Najlepiej smakuje w niedzielny poranek, na targu, w miejscowości zagubionej gdzieś we wzgórzach Yunnanu. Towarzystwo siorbiących ze smakiem lokalsów – obowiązkowo!

Słońce przypieka coraz mocniej, siły opadają, mięśnie zaczynają drżeć ze zmęczenia – znak, że pora na obiad. Celujemy zwykle tak, żeby w południe znaleźć się w jakimś miasteczku, gdzie byłaby restauracja. Zwykle stawia się nas przed wielką lodówką pełną nieznanych nam warzyw, kawałków mięsa oraz podróbów i oczekuje się decyzji w sprawie wyboru dań na obiad. Początkowo sprawiało nam to sporo trudności, ale szybko nauczyliśmy się co z czym pasuje i w jaki sposób ma być przyrządzone. Po tygodniu eksperymentów znaliśmy już nasze ulubione potrawy: duszony bok czoj, boczek wędzony podsmażony z czerwoną i zielona papryką, siekana wołowina z miętą lub innymi liśćmi albo po prostu omlet z soczystym pomidorem i szczypiorkiem. Do każdego z tych dań podaje się oczywiście wielką michę gorącego ryżu, do omleta też.

Takie potrawy na zamówienie przyrządzane są na woku, często w spektakularny sposób. Wiele razy podziwialiśmy umiejętności żonglerskie gotujących Chińczyków i nie mogliśmy się napatrzeć jak sprawnie operują wokiem i panują nad tym „tańczącym” jedzeniem. Tak przyrządzone potrawy są zawsze świeże, aromatyczne, soczyste i najbardziej nam smakują. Porcje zwykle są tak duże, że się najadamy do syta, a resztę pakujemy do plastikowego kontenerka i zostawiamy sobie na kolację.

Nie ukrywam , że oboje jesteśmy łasuchami i lubimy po południu zafundować sobie jakiś smakołyk. W Chinach oprócz znanych na całym świecie batoników, raczymy się lokalnymi specjałami i owocami. Mijamy plantacje bananów – są słodziutkie banany, mijamy plantacje pomarańczy – są soczyste pomarańcze, podziwiamy herbaciane tarasy – raczymy się aromatyczną herbatą, mijamy plantacje kauczukowców… chyba się zapędziłam!

Kiedy namiot już rozbity, a słońce chowa się za zielonymi wzgórzami Yunnanu, często słyszymy znajome poburkiwanie. To nasze żołądki domagają się jakiejś treści. Sięgamy wtedy po kontenerek z resztkami z obiadu, dodajemy trochę świeżych warzyw i zajadamy w ciszy i spokoju kontemplując zachodzące słońce.

Wieczory w mieście lubimy spędzać w dobrym towarzystwie, najlepiej lokanym i w dobrej restauracji. Wydaje się, że kombinacjom warzywno-mięsnym nie ma końca. Z resztą lista warzyw w Chinach jest bardzo długa: od zwykłej marchewki, przez pędy bambusa, kłącza lotosu, rozmaite sałaty, po niezliczone gatunki grzybów i dziwnych korzeni. Tylko tofu jakoś nas do siebie nie przekonało. Może dlatego, że ciągle trafiamy na jego odmianę znaną jako stinky tofu.

Jeśli jesteśmy sami i nie ma nam kto doradzić, menu jest tylko po chińsku i nie ma zdjęć potraw, patrzymy co inni mają na talerzach i zamawiamy to samo, albo podobne.

Zabierając się za temat jedzenia w tym ogromnym kraju, trzeba sobie uświadomić, że pojęcie „kuchnia chińska” może znaczyć tyle co „kuchnia europejska”. Każda prowincja ma swoje specjały i potrawy, które trudno znaleźć gdzieś indziej, używa się różnych przypraw i w inny sposób przygotowuje się dania. Jedno jest pewne – Chiny tym razem trafiły do naszych serc przez żołądek.