Maczeta

Trzy dni wyjęte z kalendarza i wszystko to przez jedną rzecz. Na przemian złość, frustracja i obwinianie samego siebie – tylko destruktywne emocje. Po co? Dlaczego ten zepsuty dysk wyrwał mi trzy dni z podróży? O nie! Odcinam się!

Diagnoza firm odzyskujących dane jest jedna – uszkodzony dysk trzeba dostarczyć do specjalistycznego laboratorium, gdzie technicy wydobędą z niego  dane. W Laosie o takich techników trudno, więc wszystko, co było na wczoraj musi poczekać przynajmniej miesiąc aż dopedałujemy do Chin. Dramat, rozpacz… ciągle kombinuję w głowie, jak to przyspieszyć.

Pedałujemy z Muang Sing do Luang Namtha. W końcu asfalt, więc jest miło i wygodnie. Jest górzyście, ale wzdłuż rzeki, więc ładnie, ale nie trudno zarazem. Ja zaś dalej o tych danych myślę. Gdybym zgrał wcześniej, nie niósł pięciu rzeczy na raz w jednej ręce… gdybym…

Nagle widzę stojący na poboczu motor, a tuż obok niego jakiś facet znęca się maczetą nad wężem rozciągniętym na betonowym murku. Podjeżdżam bliżej i okazuje się, że to nie wąż tylko łańcuch, urwany łańcuch. Zatrzymuję się i podchodzę do niego. Facet pokazuje mi, że urwał się łańcuch i zaczyna tłuc w niego maczetą. Wszystko to robi z uśmiechem na twarzy i pogodą ducha, wręcz przeciwną do sytuacji. Uświadamiam sobie, że przecież mamy kombinerki, rozkuwacz do łańcucha i inne przydatne w tej sytuacji rzeczy.

Wyciągam sprzęt z sakwy i podchodzę do niego. Patrzy na mnie niewyraźnie  oddzielając swoją maczetą kolejne ogniwo łańcucha.

– Masz tu stary rozkuwacz i przestać tłuc tą maczetą, bo to tak nie zadziała – mówię do niego, po polsku.

Ten zerka, chwyta rozkuwacz, przykłada do łańcucha – nie pasuje. Łańcuch w motorze jest sporo szerszy niż ten od roweru. Wyciągam więc kombinerki, przykładam mu bolec do ogniwa i pokazuję, że tu uderzyć trzeba… Próbujemy – nie wychodzi, bo ciągle gdzieś się coś zsuwa, przesuwa, odskakuje.

Znów maczeta idzie w ruch – podważanie, naciskanie, obijanie. Chwilę potem Laotańczyk wręcza mi do ręki maczetę i gestem pokazuje – tu uderz, ja będę trzymał. „Cooo? Ja mam uderzyć w tę pół centymetrową blaszkę? Przecież chłopie paluchy ci obetnę!” – odrzekłem gestem. Oddałem mu maczetę i zacząłem niepewnie przytrzymywać, a on miał uderzać. Precyzja z jaką to robił była niesamowita. Trafiał 100 na 100 czego najlepszym dowodem jest fakt, iż mam dalej wszystkie palce.

Po godzinie łańcuch był naprawiony i założony w motorze. Rozjechaliśmy się w swoje strony, a ja zacząłem rozmyślać… Ten gość miał tylko maczetę, ale się tym nie przejmował. Starał się naprawić łańcuch tym, co miał pod ręką i udało mu się. Ja zaś sobie uświadomiłem, że znów zacząłem wpadać w pułapkę, od której uciekałem w Polsce – od rzeczy i otaczaniem się nimi, od martwienia się o nie i naprawianie zepsutych.

I cóż z tego, że zepsuł mi się dysk i mam w nim zablokowane dane. I cóż z tego, że wiele spraw tkwiących w tym dysku było na wczoraj. Ani trochę nie zmieni to mojego życia, tylko trosk dodaje. Co mnie opętało, że już i teraz muszę mieć te dane odzyskane – nie muszę i nie zamierzam się już zamartwiać. Biorę na luz i cieszę się dalej podróżą, a zdjęcia, filmy, dane do pozycjonowania i inne różności… no cóż, szkoda, ale nie jest to koniec świata.

Od dziś odcinam się od resztek moich zachodnich nawyków, mam nadzieję na zawsze. Przynajmniej po raz kolejny spróbuję.  Nie mam już rzeczy na wczoraj. Dziś jest dziś, a jutro jest jutro. Koniec. Kropka.